Πρωτοπρ. Χαράλαμπος Μ., ΚΥΡΙΑΚΗ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρ. ι΄ 32-45)

Πρωτοπρ. Χαράλαμπος Μ., ΚΥΡΙΑΚΗ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρ. ι΄ 32-45)

ΚΥΡΙΑΚΗ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρ. ι΄ 32-45)

«Ήρξατο αυτοίς λέγειν τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν».

Πρωτοπρ. π. Χαράλαμπος Ν. Μ.

Είναι η τελευταία εβδομάδα της Μεγ. Τεσσαρακοστής. Πλησιάζουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, στις ιερές ημέρες των αγίων Παθών. Ο Διδάσκαλος και οι μαθητές του, βαδίζουν για τα Ιεροσόλυμα. Είναι η τελευταία φορά κατά την οποία ο Κύριος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα. Τώρα πηγαίνει όχι για να θαυματουργήσει και να διδάξει, αλλά για να προσφέρει την ανυπολόγιστη αξίας, θυσία της ζωής Του. Ο αμνός του Θεού έρχεται προς το εκούσιο πάθος. Οι δώδεκα τον ακολουθούν. Θέλουν να μιλήσουν, μα κρατούν το στόμα κλειστό. Εσωτερικά διστάζουν να προχωρήσουν, μα με βήμα γοργό ακολουθούν το Διδάσκαλο. Ο φόβος τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, όταν ο Κύριος προλέγει «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν». Ο φόβος τους σφίγγει την καρδιά∙ «ακολουθούντες εφοβούντο».

Εκείνος τους προλέγει όσα θα του συμβούν στα Ιεροσόλυμα και μέσα σ’ όλα τα δυσάρεστα, δηλαδή το ότι ο Υιός του ανθρώπου παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, και θα τον κοροϊδέψουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον φτύσουν και στο τέλος θα τον σκοτώσουν και μέσα σ’ όλα αυτά τα δυσάρεστα και τραγικά ακούεται το «αναστήσεται»∙ Ύστερα από την ταπείνωση η δόξα, μετά το θάνατο η ανάσταση.

Προγεύεται τον πόνο, αλλά προβλέπει και τη δόξα. Ατενίζει το Γολγοθά, αλλά προφητεύει και την ανάσταση. Προγνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τα παθήματα και τον μαρτυρικό Του θάνατο. Προαπολαμβάνει όμως και τη χαρά της αναστάσεως. Τι περίεργο όμως. Ενώ τόσο φανερά έλεγε ο Κύριος στους μαθητές του «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν», αυτοί δεν μπορούσαν να τα εννοήσουν. Γι’ αυτό και οι δύο αδελφοί, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, πηγαίνουν κοντά Του και του λέγουν. “Διδάσκαλε θέλουμε να μας κάμεις αυτό που θα σου ζητήσουμε”. Και ο Κύριος τους ερωτά. “Τι θέλετε να σας κάμω;” Εκείνοι δεν διστάζουν να του ειπούν. “Να τι θέλουμε. Τώρα που θα δοξαστείς και θα καθίσεις στον επίγειο βασιλικό θρόνο, του αρχαίου ενδόξου βασιλέως μας, του Δαβίδ, να μας βάλεις να καθήσουμε ο ένας από τα δεξιά σου και ο άλλος από τα αριστερά Σου”. Πόσο, αγαπητοί μου, οι καλοί μαθητές δεν είχαν εννοήσει ακόμη, ότι ο Κύριος δεν ήταν επίγειος βασιλεύς, αλλά ήταν πνευματικός και αιώνιος. Με πολλή υπομονή και συγκατάβαση τους λέγει. “Δεν γνωρίζετε τι μου ζητάτε. Δεν είναι τώρα καιρός κοσμικών μεγαλείων και αξιωμάτων, αλλά κόπων και διωγμών και μαρτυρικού θανάτου. Μπορείτε λοιπόν να πίετε το ποτήριον του σταυρικού θανάτου; Μπορείτε να βαπτιστείτε το βάπτισμα του μαρτυρίου; Να χύσετε δηλαδή το αίμα σας και να θυσιάσετε τη ζωή σας, όπως θα συμβεί ύστερα από λίγο σε μένα;” Και οι δύο, χωρίς να σκεφτούν σοβαρά απαντούν. “Ναι, μπορούμε”. Τότε ο Ιησούς τους λέγει “το μεν ποτήριο του μαρτυρίου και το βάπτισμα στη θάλασσα των παθημάτων, θα τα υπομείνετε και σεις. Γιατί και σεις θα υποστείτε διωγμούς και μαρτύριο όταν θα κηρύξετε το Ευαγγέλιο. Το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου, αυτό δεν εξαρτάται από Εμένα, να το δώσω σε όποιον μου το ζητήσει, αλλά αυτό θα δοθεί από τον Πατέρα μου, σ’ εκείνους που αξίζουν για μια τέτοια τιμή, χάρις στην αρετή τους”.

Η συνομιλία αυτή του Κυρίου με τους δύο αδελφούς μαθητές Ιάκωβο και Ιωάννη, έγινε γνωστή και στους άλλους δέκα μαθητάς. Άρχισαν τότε εκείνοι να αγανακτούν με τη συμπεριφορά των δύο αδελφών. Τότε ο Κύριος προσκαλεί με πολλή αγάπη τους μαθητές Του και τους κάνει μια εξαιρετικής σπουδαιότητος διδασκαλία περί του ποιοι είναι πραγματικώς ανώτεροι των άλλων. “Γνωρίζετε, τους λέγει, ότι αυτοί που αισθάνονται και φαίνονται ότι είναι άρχοντες των εθνών της γής, συμπεριφέρονται προς τους λαούς των σαν να είναι ανεξέλεγκτοι κύριοί των και σαν οι λαοί να είναι κτίσματά των. Οι άρχοντες δε εκείνοι που έχουν μεγάλο αξίωμα, μεταχειρίζονται τους λαούς, σαν να είναι δούλοι τους. Μεταξύ σας όμως δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να γίνεται αυτό. Μεταξύ σας θα επικρατεί άλλη τάξις. Όποιος θέλει να είναι μεταξύ σας πραγματικά μεγάλος, αυτός πρέπει να παίρνει τη θέση του υπηρέτη, και να προσπαθεί να εξυπηρετεί τους άλλους. Και όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων και να τους υπηρετεί με ταπείνωση και αγάπη. Και αυτό που σας λέγω, δεν σας το διδάσκω μόνο με λόγους βλέπετε το παράδειγμά μου. Εγώ, ο Μεσσίας, δεν ήλθα στον κόσμο, για να με υπηρετήσουν οι άνθρωποι. Ήλθα για να προσφέρω εγώ υπηρεσίες και να θυσιάσω τη ζωή μου, για να σωθεί από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος”.

Πόσο μεγάλη υπήρξε η ταπείνωση του Κυρίου! Ποτέ δε ζήτησε εξυπηρετήσεις από κανένα. Ποτέ δεν επεβάρυνε κανένα. Συκοφαντήθηκε, υβρίστηκε και όμως, θεράπευσε ασθενείς κι έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Αυτός ο Κύριος του Ουρανού και της γής. Ας μιμούμεθα κι εμείς την ταπείνωσή του Κυρίου μας. Οι ταπεινοί άνθρωποι είναι που προσφέρουν πραγματικές υπηρεσίες στην κοινωνία. Οι εγωϊστές και οι υπερήφανοι και οι φιλόδοξοι προκαλούν φιλονικίες και δημιουργούν και δυσκολεύουν τη συνεργασία. Οι ταπεινοί είναι ευλογημένοι. Ας γίνουμε κι εμείς ταπεινοί, μιμούμενοι το παράδειγμα του ταπεινού Κυρίου μας. Αμήν.