Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ο Τελωνισμός της ψυχής (Α΄) - Τα φοβερά Τελών...

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ο Τελωνισμός της ψυχής (Α΄) - Τα φοβερά Τελώνια [ΚΕΙΜΕΝΟ & ΒΙΝΤΕΟ 2014]

"ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ" 19-10-2014

Ορισμένα από τα βασικά θέματα της ανάρτησης είναι τα εξής:

Ο Τελωνισμός της ψυχής θα συμβεί στον καθένα από εμάς, Μόνος του κανένας δεν μπορεί να περάσει από αυτή τη διαδικασία, Τα παλάτια του πνευματικού, Η φοβερή και τρομερή ώρα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα, Να μη φοράμε πολύ άσεμνες ενδυμασίες ακόμα και μέσα στο σπίτι μας γιατί δεν ξέρουμε ποια είναι η μέρα του θανάτου μας και μ’αυτά τα ρούχα θα εμφανιστεί ενδεδυμένη η ψυχή επάνω, Ο πνευματικός δεν είναι  για να μας ξεκουράζει μόνο σε αυτήν τη ζωή αλλά και στην άλλη, Το κομποσχοίνι και το σαρανταλείτουργο του πνευματικού, Τα 23 Τελώνια, Να φροντίσετε όλοι να έχετε πνευματικό θεοσεβούμενο που να έχει παρρησία στο Θεό, να γίνει άγιος, για να έχει «τα μέσα», Να βγάζουμε όλες τις αμαρτίες μας στην εξομολόγηση, Ο πνευματικός πληρώνει, Ο τελωνισμός της ψυχής είναι ποιοτικός, Οι καλές πράξεις ξεπληρώνουν αμαρτίες, Όταν η ψυχή χωρίσει από το σώμα και ανέρχεται στους ουρανούς την εξετάζουν δαίμονες σε κάθε τελώνιο και τούτο γίνεται στους ορθόδοξους χριστιανούς μόνο, στους δε απίστους και ασεβείς δεν υπάρχει καμιά εξέτασις, Διηγήσεις και συζήτηση για το θέμα του τελωνισμού της ψυχής.

(Η περίληψη και το απομαγνητοφωνημένο κείμενο είναι κόπος και σπουδή μιας πνευματικής μου κόρης. Η επεξεργασία του Βίντεο είναι κόπος και σπουδή των τεχνικών του Ιστολογίου “Κατάνυξης” (ενίοτε και άλλων). Να ’χουν όλοι τους την ευχή μου!)

Το σημερινό κείμενο και βίντεο αφορά την συγκλονιστική διαδικασία του τελωνισμού της ψυχής, αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα όπως μας επισημαίνει ο π.Νικόλαος, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι θα συμβεί στον κάθε ένα από εμάς. Είναι μια διαδικασία την οποία έχουν υποστεί οι πρόγονοί μας και θα υποστούμε όλοι, ως ορθόδοξοι χριστιανοί. Οι αιρετικοί, όσοι ανήκουν σε άλλες θρησκείες, δεν εξετάζονται από τα τελώνια. Αυτοί πηγαίνουν κατευθείαν στην κόλαση. Το Έλεος Του Κυρίου εκλιπαρούμε για όλους!

Η παραστατική αυτή διήγηση είναι μια οπτασία του μοναχού Γρηγορίου, πνευματικό τέκνο του Αγίου Βασιλείου του νέου. Ο Γρηγόριος είχε ανησυχία για το τι απέγινε μια ψυχή, η Θεοδώρα. Ενοχλούσε συνεχώς για το θέμα αυτό τον πνευματικό του, ώσπου εκείνος τον οδήγησε να δει τι απέγινε η Θεοδώρα, αν σώθηκε και πού βρίσκεται η ψυχή της. Έτσι ο Γρηγόριος τη συναντά στα παλάτια του πνευματικού του, και εκείνη του διηγείται αυτά που περνάει η ψυχή από την ώρα που αποχωρίζεται το σώμα, μέχρι να φτάσει στην Πύλη του Ουρανού.

Η πρωτότυπη διήγηση βρίσκεται στην Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους. Η περιγραφή που ακολουθεί είναι ωφέλιμη για όλους μας. Σε όσους έχουν πνευματικό, μπορεί να γίνει αφορμή για να «ξεθάψουν» παλιές, ξεχασμένες αμαρτίες.  Για όσους δεν έχουν ακόμα ακουμπήσει τη ζωή τους, την ψυχή τους, το βαρύ φορτίο των αμαρτιών τους στο πετραχήλι του πνευματικού, ας γίνει αυτή η διήγηση αφορμή για το δεύτερο βάπτισμα.

Απερίγραπτος μας λέει η διήγηση είναι ο πόνος του χωρισμού της ψυχής από το σώμα. Ο Θάνατος έρχεται σαν ένας τύραννος με πολλά εργαλεία για να διαλύσει το σώμα μέχρι να εξέλθει η ψυχή. Φόβος και τρόμος είναι οι λέξεις που χρησιμοποιεί η Θεοδώρα για να περιγράψει την ώρα αυτή.  

Βλέπουμε πόσο καθοριστική είναι η παρουσία του πνευματικού όχι μόνο σ’ αυτή αλλά και στην άλλη ζωή. Πόσο δύσκολα περνάει η ψυχή τα τελώνια και πως αυτό είναι αδύνατο να γίνει χωρίς την βοήθεια του πνευματικού, ο οποίος «πληρώνει» για να περάσει η ψυχή ανενόχλητη. Χωρίς εξομολόγηση και χωρίς υπακοή στον πνευματικό, δεν υπάρχει σωτηρία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ματθ. α΄, 1-25

Μία ἑβδομάδα πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀκούσαμε τήν ἀρχή τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου. Εἶναι ὁ γνωστός κατάλογος τῶν προγόνων τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλα ἀπό τά ὀνόματα πού ἀκούσαμε μᾶς εἶναι γνωστά –ὅπως τά ὀνόματα τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ, τοῦ Δαυίδ- τά πιό πολλά ὅμως μᾶς εἶναι ἄγνωστα. Αὐτός ὁ κατάλογος μᾶς δείχνει τήν πορεία τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ γιά τό ἀνθρώπινο γένος. Τά ὀνόματα αὐτά εἶναι ἀντιπροσωπευτικά τῶν ἀνθρώπων, πού γενιές ὁλόκληρες περίμεναν τή μεγάλη ὥρα, τόν ἐρχομό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Εἶναι οἱ πρόγονοι τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι πού ἀπό γενιά σέ γενιά πρόσμεναν τή στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ, οἱ ὑποσχέσεις του, θά γίνονταν πραγματικότητα.

Θά περίμενε κανείς ὁ κατάλογος αὐτός τῶν προγόνων τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ἕνα ἁγιολόγιο. Ὅμως ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος δέ διστάζει νά χρησιμοποιήσει ξένες, προσήλυτες ἤ μέ πρότερο μεμπτό βίο γυναῖκες γιά τήν ἀνάδειξη τῶν προγόνων τοῦ Μεσσία. Οὔτε φοβᾶται νά ἀναφερθεῖ σέ ἀνθρώπους σκληρούς καί βίαιους, ὅπως ἦταν μερικοί ἀπό τούς βασιλιάδες τοῦ Ἰούδα. Καί τό κάνει αὐτό γιατί θέλει νά τονίσει πώς ὁ Θεός δέ βλέπει πρόσωπα, καταγωγή, ἠθικότητα σύμφωνα μέ τά ἀνθρώπινα κριτήρια ἤ καί θρησκευτικότητα κατά τήν ἐπέμβασή του στήν ἀνθρώπινη ἱστορία γιά νά πραγματοποιήσει τό σχέδιο τῆς Οἰκονομίας του. Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἄλλωστε, δέ διακρίνεται γιά τίς πνευματικές ἀναζητήσεις του ἤ γιά τήν ἠθική προκοπή του. Ἀντίθετα προχωρεῖ ὅλο καί πιό κάτω στοῦ κακοῦ τή σκάλα, ὅπως λέει ὁ ποιητής.

 

Μέ βάση τά ἀνθρώπινα κριτήρια, λοιπόν, ὁ Θεός δέν ἐκπλήρωσε τίς ἐπαγγελίες του σάν ἀμοιβή γιά τήν ἀνθρώπινη ἀνταπόκριση στίς ἐντολές του. Ἀφοῦ, ὅπως εἴδαμε, ἀκόμη καί ἀνάμεσα στούς προγόνους τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχουν ἀρκετοί πού μέ τά ἀνθρώπινα κριτήρια τῆς θρησκευτικῆς καί ἠθικῆς τελειότητας βρίσκονται πολύ μακριά ἀπό τήν κορυφή.

Φαίνεται ἔτσι πώς τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ ἦταν διαφορετικά. Γιατί ἀκριβῶς τήν ὥρα πού τό σκοτάδι εἶχε ἁπλωθεῖ πάνω σέ ἔθνη καί λαούς καί πού ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ εἶχε γενικευθεῖ, τότε ἀκριβῶς διάλεξε τήν ὥρα ὁ Θεός γιά νά ἐκπληρώσει τίς ἐπαγγελίες του. Δέ στηρίζεται ἡ ἐνέργειά του στήν ἠθικότητα τῶν ἀνθρώπων οὔτε στή θρησκευτική τους πρόοδο. Δέν περιμένει νά δείξουν ὑπακοή στό νόμο του, γιά νά τούς ἀνταποδώσει τήν τήρηση τῆς διαθήκης μέ τό βραβεῖο τῆς σωτηρίας. Ἐπεμβαίνει στόν κόσμο γιά νά ἐκπληρώσει τίς ὑποσχέσεις του τήν ὥρα τῆς κατάπτωσης τόσο τοῦ λαοῦ του ὅσο καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Εἶναι ὁπωσδήποτε διαφορετικά ἀπό τά δικά μας τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τήν ὥρα τῆς Ἐνσάρκωσης τοῦ Λόγου του. Ποιά εἶναι αὐτά; Εἶναι ἡ ἀπέραντη ἀγάπη του γιά τόν ἄνθρωπο, τόν κάθε ἄνθρωπο. Καί εἶναι καί τό ἔλεός του, ἡ συγνώμη πού χορηγεῖ στόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, χωρίς κάν νά περιμένει νά τοῦ τή ζητήσει ἐκεῖνος. Αὐτά τά δύο, ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δείχνουν ἀκόμη τή φιλανθρωπία του, τήν πατρική του ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Δέ συγχωρεῖ ἁπλῶς καί μόνο τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός, ἀλλά καί τοῦ χαρίζει δῶρα ἀπρόσμενα: τόν κάνει παιδί του καί τόν προικίζει μέ τίς δωρεές τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Κι ὅλα αὐτά μόνο ἀπό ἀγάπη γιά τό πλάσμα του! Στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ βρίσκεται τό μοναδικό κριτήριο γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι τό μεγάλο καί αἰώνιο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἡ τήρηση τῶν ὑποσχέσεων, εἶναι ὁ λόγος τῆς ἐκπλήρωσής τους, ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα πού ἀποφάσισε ὁ Θεός. Ὥρα ἐξάπλωσης τῆς ἁμαρτίας, γιά νά μή συνδεθεῖ ἡ ἐκπλήρωση μέ ἀνθρώπινα κατορθώματα. Ὥρα ἀπάμβλυνσης τῆς θρησκευτικότητας, γιά νά μήν καυχηθεῖ κανείς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὥρα ἔνδειας πνευματικῆς, γιά νά καταλάβουμε ὅλοι τόν πλοῦτο τῆς θεϊκῆς δωρεᾶς.

Αὐτό τό μήνυμα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θυμίζει ἰδιαίτερα αὐτή ἡ περίοδος πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα. Γιά νά μή μείνει ἡ γιορτή ἕνα φαγοπότι μόνο καί ἀνταλλαγή δώρων. Γιά νά μή κλειστεῖ καθένας μας στόν ἑαυτό του ἀδιαφορώντας γιά τούς ἄλλους. Γιά νά μήν ἀποκτήσει κανένας τήν ψευδαίσθηση τῆς κάποιας ὑπεροχῆς του. Καί πάνω ἀπ’ ὅλα γιά νά θυμόμαστε στήν καθημερινή ζωή μας τούς τόσο συνοπτικούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἔνσαρκης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες» στίς σχέσεις σας μέ τούς συνανθρώπους, «καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστί». Αὐτή ἡ καθημερινή ἀγάπη, πού δέν ἔχει περιορισμούς, πού ξέρει νά συγχωρεῖ, πού ἀγκαλιάζει ὅλο τόν κόσμο, εἶναι ἡ καλύτερη μαρτυρία γιά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στό σύγχρονο κόσμο. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ζ΄ Κυριακή του Λουκά: Σιωπηλή ευγένεια

 

Στην ιστορία την τραγική των ανθρώπων αναφέρονται κάποια πλάσματα, ευαίσθητα και ταπεινά, με την χριστιανική έννοια της λαθότητας και της καρτερίας, που υποφέρουν για χρόνια πειρασμούς και δοκιμασίες. 

Υποφέρουν την αναλγησία και εκμετάλλευση των ασυνειδήτων ανθρώπων για την κατάσταση τους, η οποία μπορεί να είναι μια ασθένεια σωματική , μια κοινωνικη απαξίωση, ένας στιγματισμός, μια περιθωριοποίηση, ο χειρισμός τους εις όφελος τρίτων. Και αυτοί οι άνθρωποι, αντί να γογγύζουν,να εξεγείρονται, να επαναστατούν, ζούν καρτερικά μέσα στην εύγλωττη σιωπή τους και την μακαρία ταπείνωση τους, πού είναι τόσο ηρωϊκή όσο και η σπαραχτική άμυνα ενός και μόνου μαχητή έναντι ενός στρατεύματος.

Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, η απαξίωση των γύρω, ο πόνος σωματικός και ψυχικός, καταβάλλουν τον άνθρωπο. Τον οδηγούν στο να μισήσει τον κόσμο, τον αδελφό και τέλος τον Θεό τον ίδιο. Μέσα στο καμίνι των θλίψεων πλάθεται μία εικόνα θεού σαδιστή και απάνθρωπου, πού διασκεδάζει την μεγαλειότητα Του με τον αργό θάνατο των πλασμάτων του. Και τότε ο άνθρωπος δαιμονοποιείται, αποκτηνωνεται, οικοδομεί κόλαση επί κολάσεως. 

Και όμως! Υπάρχουν άνθρωποι πού αντιστέκονται και δεν μισούν ανθρώπους και Θεό! Πού οι δοκιμασίες και οι θλίψεις χαλυβδώνουν την πίστη τους και την αγάπη τους και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον προσωπικό και πανανθρώπινο. Τέτοιου είδους ηρωΐδα είναι και η αιμορροούσα της αυριανής περικοπής.Τέτοιος, επίσης και ο ήρωας της υπομονής και της συγχωρητικότητας άγιος Νεκτάριος. Τέτοιοι οι πολύτλες μάρτυρες της συνειδήσεως, πού κοσμούν το συναξάρι της εκκλησίας και οι ανώνυμοι και άγνωστοι σε μας αγωνιστές, πού όμως είναι γραμμένοι στο συναξάρι του Θεού!

Η αιμορροούσα έχει να αντιπαλέψει με την νόσο και την μάστιγα. Έχει να αντιμετωπίσει επί δώδεκα χρόνια τον κατασπαραγμό και την κοροϊδία από τους επιτήδειους θεραπευτές, πού την άφησαν χωρίς περιουσία, αλλά και χωρίς ίαση. Έχει να αντιπαλέψει με έναν κόσμο θρησκευτικά και πολιτιστικά ασφυκτικό, τον στενόμυαλο ιουδαϊσμό πού την αντιμετωπίζει ως παρία και ως κατά τεκμήριον αμαρτωλή και βδελυρή. Διότι οι ασθένειες εκλαμβάνονται ως θεία τιμωρία. Και όμως δεν χάνει την ευγένεια της ψυχής της, δεν επιτρέπει στο μίσος και την αγανάκτηση να εισέλθουν στα έγκατα της ψυχής της. Δεν στέκει ενώπιον του Χριστού με βοή, θόρυβο και απαίτηση. Δεν ζητά την θεραπεία ως αποκατάσταση της αδικίας πού της γίνεται από τον Θεό, τον κόσμο, την ζωή την ίδια.Αλλά ταπεινά, σιωπηλά , με θαυμαστή ταπείνωση , λεπτότητα, εσωτερική συνείδηση ίσως ότι δικαίως πάσχει και περιθωριοποιείται, Τον πλησιάζει από πίσω και είναι ασφαλέστατα σίγουρη, πώς και μόνο η αφή του ιματίου Του θα της φέρει την γιατρειά. Όχι εναγκαλισμός, όχι επαφή βίαια και αδιάκριτη, αλλά αφή του κρασπέδου, καθώς ο Ιατρός περνάει . Θαυμαστή ευγένεια, διακριτικότητα, πίστη!

Και αυτή η ταπείνωση δικαιώνεται! Αυτή η πίστη διατρανώνεται! Αυτή η ευαισθησία μακαρίζεται! Ενώπιον όλων ο Χριστός δικαιώνει και μακαρίζει το ήθος και την στάση της. Μεγάλη η πίστη της και για αυτό τεράστια και τα ωφέλη πού αποκομίζει! Καθιερώνεται ως γίγαντας από το στόμα όχι των ανθρώπων πού μισουν, αποστρέφονται, αρέσκονται σε κρίσεις και ετικέτες , αλλά από το στόμα του Θεού, πού δεν ψεύδεται και δεν προσωποληπτεί και δεν ματαιολογεί!

Μεσα από την ευλογημένη σιωπή, εκεί που η αγάπη και η πίστη οικοδομείται σιγά σιγά και σταδιακά με ανεκλάλητες κραυγές και σιωπηρά δάκρυα, στην ταπείνωση νου και καρδίας, στην ευλογημένη ησυχία πού είναι το κουκούλι του ανθρώπου πού θέλει να δεί και να συναντήσει τον Θεό, οικοδομείται αυτή η συνάντηση, η ευλογία , η ίαση, η δικαίωση. 

Σε έναν κόσμο κραυγων και συνθημάτων, όπου ο καθένας επιθυμεί να κυριαρχήσει φωνασκόντας και ασχημονώντας, η σιωπή της αιμορροούσας διδάσκει και παραδειγματίζει. Μόνο μέσα στην ησυχία και την άκρα ταπείνωση συναντά κανείς το άκρον της ησυχίας και της πιό ταπεινης σιωπής και ευγενικής διακριτικότητας: τον Θεό. Και τότε ταπεινά και ήσυχα Τον κρύπτει εντός της καρδίας. Αν η ομορφιά, όπως διατείνονται οι λογοτέχνες, θα σώσει τον κόσμο, το γεγονός της παρουσίας τέτοιας ποιότητας ανθρώπων ανάμεσα στους ανθρώπους, τον συντηρεί ακόμα στην ύπαρξη, εξασφαλίζει ακόμα την θεϊκή ευμένεια και γεμίζει φως το σκοτάδι της απελπισίας μας.

Ας μιμηθούμε την σιωπηλή ευγένεια της αιμορροούσας.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/search?updated-max=2014-11-10T02:46:00-08:00&max-results=7#ixzz3JQB26U9x

Δώστε, δώστε στους φτωχούς!

 

Ξέρω ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συγκεντρωμένους πάλι θὰ μᾶς κατηγορήσουν, ὅταν μιλοῦμε γι' αὐτά, καὶ θὰ ποῦν «Μή, σὲ παρακαλῶ, μὴ γίνεσαι φορτικὸς καὶ βαρετὸς στοὺς ἀκροατές• ἄφησέ το στὴ συνείδηση τοῦ καθενός, ἄφησέ το στὴν κρίση τῶν ἀκροατῶν• ἔτσι τώρα μᾶς ντροπιάζεις, μᾶς κάνεις νὰ κοκκινίζουμε!...».

Ἀλλ' ὄχι! Αὐτὰ τὰ λόγια δὲν τὰ ἀνέχομαι! Γιατί οὔτε ὁ Παῦλος ντρεπόταν νὰ ἐνοχλῆ συνέχεια γιὰ τέτοια πράγματα καὶ νὰ ζητᾶ σὰν ζητιάνος. Ἐὰν ἔλεγα τοῦτο, δηλαδὴ δός μου, φέρε γιὰ τὸ σπίτι μου, ἲσως νὰ 'ταν ντροπή. Ἂν καὶ οὔτε τότε θὰ 'ταν ντροπή. «Οἱ γὰρ τῷ θυσιαστηρίῳ», λέγει, «προσεδρεύοντες, τῷ θυσιαστηρὶῳ συμμερίζονται» (Α' Κορ. 9,13). Πλὴν ὅμως πιθανὸν νὰ μὲ κατηγοροῦσε κάποιος, ὅτι μιλῶ γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου• τώρα ὅμως παρακαλῶ γι' αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται, μᾶλλον ὄχι γι' αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται, ἀλλὰ γιὰ σᾶς ποὺ δίνετε• γι' αὐτὸ καὶ μιλῶ χωρὶς νὰ ντρέπομαι.
Γιατί ποῦ εἶναι ἡ ντροπὴ σὰν πῶ, δῶσε στὸν Κύριο ποῦ πεινᾶ, ντύσε τον ποὺ γυρίζει γυμνός, φιλοξένησέ τον ποῦ εἶναι ξένος; Ὁ Δεσπότης σου δὲν ντρέπεται μπροστὰ σ' ὅλη τὴν οἰκουμένη νὰ λέγη «ἐπείνασα καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν» (Ματθ. 25,42), ὁ ἀνενδεής, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε' καὶ ἐγὼ θὰ ντραπῶ καὶ θὰ διστάσω; Σὲ παρακαλῶ, μακριὰ τέτοια πράγματα! Τοῦ διαβόλου εἶναι αὐτὴ ἡ ντροπή!

Δὲν θὰ ντραπῶ, λοιπόν. Ἀντίθετα μάλιστα καὶ μὲ παρρησία θὰ πῶ• δῶστε σ' ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, καὶ θὰ φωνάζω πιὸ δυνατὰ ἀπ' αὐτούς. Γιατί ἐὰν κάποιος ἔχη στοιχεῖα καὶ μπορῆ νὰ μᾶς κατηγορήση, ὅτι αὐτὰ τὰ λέμε γιὰ νὰ σᾶς παρασύρουμε πρὸς ὄφελός μας, καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῶν φτωχῶν κερδίζουμε ἐμεῖς, τότε πράγματι αὐτὰ δὲν εἶναι μονάχα ἄξια ντροπῆς, ἀλλὰ καὶ μυρίων κεραυνῶν, καὶ οὔτε ἀξίζει νὰ ζοῦν ὅσοι κάνουν παρόμοια.

Ἀλλὰ ἐάν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, καθόλου δὲν σᾶς ἐνοχλοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ κηρύττουμε ἀδάπανο τὸ εὐαγγέλιο, χωρὶς βέβαια νὰ κοπιάζουμε ὅπως ὁ Παῦλος, ἀρκούμενοι πάντως στὰ δικά μας, μὲ ὅλο τὸ θάρρος θὰ σᾶς λέγω, δῶστε στοὺς φτωχούς• καὶ δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ λέγω, καὶ ὅταν δὲν δίνετε θὰ σᾶς εἶμαι σκληρὸς κατήγορος!

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/search/label/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%20%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF?updated-max=2013-11-12T08:56:00-08:00&max-results=20&start=11&by-date=false#ixzz3JQ66AY2L

Ο μικρός Δημήτρης με το διορατικό χάρισμα...

  

Τόν Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήση.

Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον ώδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Η καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστή. Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνη «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υϊού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ο καρκίνος είχε προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όράση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχη κάτι διαφορετικό σ΄ αυτό το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπο του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάη συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές η μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε: «Μητέρα, ελα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσης». Και έτσι γινόταν. Ο ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεββάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια τον σταυρό του. Ενώ δεν εγνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού εχώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας.
Αυτό το βεβαιώνει και η ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου η οποία εθελοντικώς εφρόντιζε το παιδί αυτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πώ», της είπε μία ημέρα.
«Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».

Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τί κάνεις, Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πώ από κοντά. Εγώ είμαι καλά. Εσείς μην στενοχωριέστε πού έφυγε η γυναίκα σας. Ο Θεός θα είναι μαζί σας γιατί είστε καλός άνθρωπος». Ο γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβή την προηγούμενη ήμερα στο σπίτι του, ότι δηλαδή η γυναίκα του τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα.
«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν.

Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθή καθιστός στο κρεββάτι αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. «Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά εκοιμήθη.

Ο ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διάβαση στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε:
«Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού».

Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.

Από το βιβλίο: «Ασκητές μέσα στον κόσμο»

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz3JPy13YnT

Κυριακή 16 Νοεμβρίου:Η μεταστροφή και η κρυφή πνευματικότητα του Ματθαίου

 

H Eκκλησία μας, αύριο  Κυριακή 16 Νοεμβρίου, εορτάζει την μνήμη του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ματθαίου. Είναι λειτουργικό έθος στην εκκλησία μας, όποτε εορτάζεται Κυριακή κάποιος απόστολος, να προτιμάται η ανάγνωση ευαγγελικής περικοπής από την ημέρα μνήμης του, κατ'εξαίρεσιν και λόγω της εξαιρετικής θέσης πού κατέχουν οι δώδεκα στην αγιολογική συνείδηση. Έτσι λοιπόν η περικοπή αφορά την κλήση του Ματθαίου στο αποστολικό αξίωμα και την υποδοχή πού έκανε στον Κύριο ο απόστολος σε ένα τιμητικό δείπνο, όπου παρευρίσκονταν τελώνες και αμαρτωλοί και στιγματισμένοι εν αμαρτίαις άνθρωποι της περιοχής.Το δείπνο αυτό εγείρει την αγανάκτηση των θρησκευομένων ανθρώπων, της μερίδας των Φαρισαίων, οι οποίοι σκανδαλίζονται διότι μετά των αμαρτωλών συναναστρέφεται ο Διδάσκαλος , για να ακούσουν την απάντηση πώς: "έλεον θέλω και ου θυσίαν" και πώς αυτοί που έχουν ανάγκη ιατρού είναι οι ασθενείς και οι αδύναμοι και όχι οι "ισχύοντες ιατρού".

Ας έρθουμε πρώτον στην περίπτωση του αποστόλου Ματθαίου, ο οποίος πριν από την κλήση του ονομάζοταν Λευίς και μετά την κλήση ονομάζεται από τον Κύριο "Ματθαίος", που σήμαίνει "δώρον Θεού". Είναι σύνηθες στην ανατολική αρχαία παράδοση οι κύριοι να ονοματίζουν τους δούλους, διότι αυτό είναι δείγμα πώς τους εξουσιάζουν και ορίζουν την ζωή τους. Έτσι μεγάλοι άνδρες της παλαιάς και καινής διαθήκης μετονομάζονται από τον Θεό, εις ένδειξιν ότι τίθενται υπό μία θεία αποστολή . Και το όνομα τους είναι χαρακτηριστικό της αποστολής τους. Ο Λευίς λοιπόν, διαφεύγει από την εξουσία του πλούτου, της αμαρτίας , του κόσμου , από την κοινή επωνυμία και κατάσταση των ανθρώπων και γίνεται Δώρον Θεού. Όχι απλώς μετονομάζεται αλλά τίθεται υπό την εξουσία της Αγάπης, της καινής ζωής. Και το νέο όνομα του δικαιώνεται από την θέση πού κατέχει στην εκκλησία. Είναι ένα δώρον Θεού για τους χριστιανούς αφού μας παρέχει την αποστολική και ευαγγελική διδασκαλία πρώτον, διά του ευαγγελίου πού συνέγραψε, αλλά και ως αιώνιο παράδειγμα μεταστροφής και μετανοίας.Έτσι ένας δύσχρηστος και φορτικός εξουσιαστής, ένας τελώνης όχι μόνο άχρηστος, αλλά και φορτικός και επικίνδυνος για τους πολλούς ανθρώπους, γίνεται χρηστικός, χρήσιμος, θεού δώρον, λαμβάνει ουσία και αποστολή ανάμεσα τους, μεταμορφώνεται σε παρουσία θεϊκή και ευλογία.Ότι αγγίζει ο Θεός το επαναφέρει από την αχρησία και την κατάρα, στην χρησιμότητα και την ευλογία!

Αλλά ο Ματθαίος είναι μια ευλογημένη φυσιογνωμία και πριν από την κλήση. Η θέση του είναι δεινή βέβαια και είναι λαομίσητος και σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση και κοινωνική πρόληψη είναι ένας άνθρωπος πού καταπιέζει τον λαό, προσβάλει τον Θεό του Ισραήλ, ζεί με αδικίες και εκμετάλλευση των άλλων, αφού είναι φοροεισπράκτορας κατακτητών και φοροεισπράκτορας ειδωλολατρών και συγκαταλέγεται κατά τους Προφήτες με τις πόρνες και τους αδίκους της γης, τους λεγομένους "πλουσίους και πονηρούς".

Αυτός ο στιγματισμένος άνθρωπος φαίνεται όμως να έχει μια κρυφή πνευματικότητα και αξία πού δεν είναι ορατή στον καθένα.Στην περίπτωση του Ζακχαίου , πού ήταν και αυτός τελώνης, ο Κύριος τον διάλεξε ανάμεσα σε πολλούς τελώνες της Ιεριχώ, επιβραβεύοντας την λαχτάρα του να δει τον Μεσσία. Στην περίπτωση όμως του Ματθαίου δεν υπάρχει κίνηση και πρωτοβουλία από τον ίδιο, αλλά ο ίδιος ο Χριστός τον συναντά στο τελωνείο, στον χώρο της αμαρτίας του και τον καλεί. Διότι σε αυτόν διαβλέπει αξία, κρυφόν αγώνα, μετάνοια και μεταμέλεια πού δεν την βλέπουν όσοι θέλουν να κατακρίνουν και να βάζουν ηθικές ετικέτες. Βλέπει ο Κύριος την καρδία. Και πράγματι, το ευαγγέλιο του Ματθαίου μας αποδεικνύει έναν άνθρωπο πού γνωρίζει κάλλιστα τον Νόμο και τους Προφήτες, περισσότερο από τους άλλους ευαγγελιστές. Αυτό προϋποθέτει το εξής: Πώς αυτός πού ήταν άνομος και απόκληρος για το Ισραήλ , είχε κρυφό αγώνα και αγάπη για τον Νόμο του Θεού. Όταν αμάρτανε από αδυναμία ή φρικτή συνήθεια είχε πάντα προ οφθαλμών του το ανόμημα του και ίσως με ανεκλαλήτους στεναγμούς διήνυε την ζωή του. Γι αυτό και μόλις μια αχτίδα φωτός, διαπέρασε το σκοτάδι της απελπισίας του, η ώρα της κλήσης του, αμεσως ακολουθεί τον Χριστό και αφήνει την προηγούμενη ζωή της μειοδοσίας και του θανάτου, αλλά και τα πλούτη και την οικία του.

Τόσο ο ίδιος ο Ματθαίος, όσο και οι συνανακείμενοι τελώνες και πόρνες πού βρίσκονται στο σπίτι του,προφανώς με ανάγκη και πόθο μιας αλλαγής πνευματικής, μας αποδεικνύουν μια τεράστια αλήθεια, πού οι ευσεβιστικοί φακοί μας αδυνατούν να κατανοήσουν.Κάθε άνθρωπος, σε όποια κατάσταση αμαρτίας και αν βρίσκεται, σε όποια σφάλματα έχει πέσει, όποια ζωή τρυφής και αδικίας και αν κάνει, ενάντια σε κάθε φαινομενολογία και προκατάληψη, κρύβει μέσα του μια νοσταλγία για επιστροφή στον Θεό, μια κρυφή πνευματικότητα μετανοίας , πού είναι προτιμότερη από χιλιάδες θυσίες και από μυριάδες προσφορές των καλών θρησκευομένων της γης.Σε κάθε άνθρωπο μπορούμε να συναντήσουμε τον Θεό, σε όποιο βούρκο και αν έχει πέσει. Αν σκεφτούμε με ειλικρίνεια και ταπεινό πνεύμα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πώς όλοι μας ανεξαιρέτως μοιραζόμαστε την αφόρητη βρωμιά της αμαρτίας, ουδείς δίκαιος ενώπιον του Θεού και όλοι αναπολόγητοι έναντι της μοναδικής Του αγιότητας. Άρα όλοι συνασθενείς και όλοι σε κοινο παρανομαστή, έχουμε ανάγκη από την μετάνοια και από την παρουσία Του. Του Αυτού γένους οι άνθρωποι και κοινή η αναφορά πάντων των ανθρώπων. Από την στιγμή λοιπόν πού οι πάντες έχουμε "χρείαν ιατρού" πόσο καταχρηστική, αλαζονικά καταχρηστική και άδικη είναι αυτή κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε αυτοδίκαιους και αμαρτωλούς, σε ανθρώπους της επιφάνειας και του περιθωρίου, σε αδίκους και δικαίους!

Ο Κύριος ζητά από εμάς έλεον και ου θυσίαν. Όταν δεήσουμε επιτέλους να ελεήσουμε τον εαυτό μας με αυτομεμψία και συγκλονιστική ταπείνωση και τους αδελφούς μας με αδιάκριτη αγάπη και ευσπλαχνία για την κοινή μας συνασθένεια, ίσως κατανοήσουμε τα βαθιά λόγια του Κυρίου . Ίσως η κοινή για όλους αγάπη συντρίψει κάθε όριο, περιθώριο και διαχωρισμό. Η Εκκλησία, ως κοινό θεραπευτήριο είναι παρούσα. Ας μην λησμονούμε στιγμή τον ιαματικό της ρόλο μέσα στον κόσμο. Αυτή είναι το δώρο του Θεού για τους ανθρώπους.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz3JPx6nkJH

Κήρυγμα Κυριακή Ε'Λουκα

 

   Πρωτοπρεσβύτερου Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Η μνήμη:Παράδεισος και κόλαση

   Μία από τις πιο ξεχωριστές παραβολές που διηγήθηκε ο Χριστός στους ανθρώπους είναι αυτή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου. Παραβολή ανατροπών, με σημείο-κλειδί τις έννοιες του χρόνου και της μνήμης.

 Ο πλούσιος στην παρούσα ζωή απολαμβάνει τα αγαθά του, το σπίτι, την ενδυμασία, το τραπέζι του χωρίς να θυμάται ότι στον πυλώνα της οικίας του ήταν πεσμένος ο φτωχός Λάζαρος, ο οποίος προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα του τραπεζιού του πλουσίου, ήταν ρακένδυτος και δεν είχε χώρο να κατοικεί.

 Ο πλούσιος χαιρόταν με τους φίλους του. Ο Λάζαρος είχε ως φίλους του τα σκυλιά. Κι αυτή η αντίθεση συνεχίστηκε όσο οι δύο ζούσαν. Όταν ο κοσμικός χρόνος σταματά και αρχίζει ο χρόνος της αιωνιότητας, η ανατροπή είναι ριζική. Ο πλούσιος υποφέρει στον άδη, καιγόμενος, ενώ ο φτωχός Λάζαρος βρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ.

 Τώρα θυμάται ο πλούσιος τον Λάζαρο. Εκείνος πάλι όχι.  Και στην παράκληση του πλουσίου στον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να δροσίσει, έστω και λίγο, την γλώσσα του πλουσίου που υποφέρει στη φλόγα του άδη, ο Πατριάρχης απαντά: «τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και Λάζαρος ομοίως τα κακά ^.  νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι» (Λουκ. 16, 25. Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα λοιπόν αυτός χαίρεται εδώ κι εσύ υποφέρεις.

                Συγκλονιστικές αυτές οι ανατροπές και είναι η απάντηση του Χριστού τόσο  στο ζήτημα του πλούτου και της ανευσπλαχνίας όσο και στο   ζήτημα της μετά θάνατον ζωής.

Κλειδί για τον άνθρωπο η μνήμη. Αυτή τον οδηγεί στους κόλπους του Θεού ή στην αιώνια μοναξιά. Η μνήμη, την οποία καλούμαστε να επιλέξουμε προς ποια κατεύθυνση θα στραφεί σ’ αυτήν την ζωή, για να δούμε και ποια πορεία θα έχουμε ως άνθρωποι στην αιώνια.Συνήθως οι άνθρωποι θυμόμαστε όσα έχουν να κάνουν με το εγώ μας, με το συμφέρον μας, με μία μνήμη εγωκεντρική. Θυμόμαστε τα αγαθά μας, τις γνώσεις μας, τα πρόσωπα που αγαπούμε και αυτά που μας αγαπούνε, μένουμε προσκολλημένοι στο παρόν της ζωής μας. Δεν θυμόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη την βοήθεια και την συμπαράστασή μας. Άνθρωποι που έχουν ανάγκη την συγχώρεσή μας. Άνθρωποι που έχουν ανάγκη να ακούσουν από μας λόγο Μωσέως και προφητών, λόγο πνευματικό. Και αυτή η επιλεκτική μνήμη ή η απουσία της μνήμης, σαν μια δύναμη να μας σπρώχνει να την απωθήσουμε, να είναι αυτός που μας χρειάζεται μπροστά μας και εμείς να μην συνειδητοποιούμε ότι θέλει και μπορούμε να του προσφέρουμε τη βοήθειά μας. Γι’ αυτό ο λόγος του Χριστού είναι αφυπνιστικός.

                Οι άνθρωποι πάλι θέλουμε να θυμόμαστε τον Θεό ως μία δύναμη που βρίσκεται εκτός των δεδομένων του χρόνου της ζωής μας. Ότι μας περιμένει κάπου στην αιωνιότητα, η οποία για εμάς είναι δεδομένο ότι θα αργήσει. Επιλέγουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε χρόνο. Την ίδια στιγμή θέλουμε να θυμόμαστε έναν Θεό ο Οποίος έχει υποχρέωση να μας βοηθά στις ανάγκες μας και να συγχωρεί τις αμαρτίες μας, αλλά και να μας σώζει στην αιωνιότητα χωρίς εμείς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι. 

Κι δεν είμαστε έτοιμοι να θυμηθούμε ότι ο Θεός μας προίκισε με ελευθερία τόση και τέτοια, ώστε να μπορούμε να Τον λησμονούμε, να διαλέγουμε να ζούμε χωρίς Αυτόν, να παραθεωρούμε, να αδιαφορούμε και να απιστούμε ακόμη και στην παρουσία Του στον κόσμο, την Σταύρωση και την Ανάστασή Του για μας, την κλήση Του να είμαστε μέλη της Εκκλησίας, δηλαδή της οδού της Αγάπης, που αφυπνίζει την μνήμη. Ούτε καν το καλώς νοούμενο συμφέρον της σωτηρίας μας δεν θυμόμαστε. Αυτό που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην μετάνοια για όσα επιλέγουμε να ξεχνούμε, στην ενεργοποίηση της διάθεσής μας να θυμόμαστε τον πλησίον μας.

                Τέλος, οι άνθρωποι έχουμε εφεύρει μηχανές όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ή έργα όπως τα βιβλία, στα οποία αποθησαυρίζουμε τις μνήμες μας, περισσότερο ως ιστορία και κατακτήσεις, δημιουργήματα, μηνύματα επικοινωνίας και λιγότερο ως αφορμές αφύπνισης για τα λάθη μας. Μάλιστα, η μνήμη ενίοτε χρησιμοποιείται για να παγιωθεί το κακό στη ζωή μας. Για να το έχουμε εύκολο και ταυτόχρονα διαρκές. Για να το μιμούμαστε και να καμαρώνουμε γι’ αυτό. Ο χρόνος περνά, αλλά εμείς δεν συνειδητοποιούμε ότι η μνήμη των αμαρτημάτων, των λανθασμένων επιλογών μας, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο θα έπρεπε να είναι αφετηρία νέων ξεκινημάτων. Από την μία αποφυγής των όσων μας βλάπτουν και κοινωνικά και ηθικά και πνευματικά και από την άλλη βίωσης του τρόπου της αγάπης και της χαράς που μας κάνει να αναγνωρίζουμε όσους καλούμαστε να συνδράμουμε τώρα, στο νυν, για να εισέλθουμε στο αεί. Οι εφευρέσεις και τα επιτεύγματα λειτουργούν σήμερα όχι ως φύλακες της μνήμης, αλλά ως χώροι που υπάρχουν για να λέμε ότι υπάρχουν. Συνεχίζουμε, όπως ο πλούσιος, αμνήμονες των όσων μπορούν να μας δώσουν την όντως ζωή.

                Ο πλούσιος δεν οδηγήθηκε στον άδη γιατί ήταν πλούσιος, αλλά γιατί, εκτός των άλλων, ήταν αμνήμων. Στο χρόνο της αιωνιότητας οι μνήμες του ζωντάνεψαν, αλλά το χάσμα μεταξύ του άδη και των κόλπων του Αβραάμ ήταν μέγα. Αντίθετα, ο Λάζαρος σ’ αυτή τη ζωή είχε στη  μνήμη του το Θεό και σιώπησε στην ασπλαχνία του πλουσίου, ενώ στην αιωνιότητα η μνήμη του παρόντος κόσμου δεν του χρειαζόταν πια. Κι έτσι παρέμεινε παρακαλούμενος στην κοινωνία με το Θεό. Επειδή, συνήθως, ανήκουμε στον τρόπο με τον οποίο ο πλούσιος χρησιμοποίησε την μνήμη του, ας αφυπνιστούμε από τον ευαγγελικό λόγο και ας βγούμε από την εγωκεντρική μνήμη, η οποία δεν αλλάζει ούτε στην αιωνιότητα, αλλά συνοδεύει τον άνθρωπο για πάντα. 

Ας αποκτήσουμε μνήμη Θεού, μετάνοιας, αγάπης για να μην χρειαστεί να θυμόμαστε ό,τι χάσαμε, αλλά να έχουμε την ευλογία να ζούμε την παρουσία του Θεού ως ευτυχία. Και τότε η μνήμη δεν θα μας χρειάζεται, γιατί τίποτε δεν θα μπορεί να μας αποσπάσει από την χαρά της αδιάλειπτης κοινωνίας με το Θεό.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΗ ΣΠΟΡΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥΤῶν Πατέρων: Τίτ. γ΄ 8-15

       

Τῶν Πατέρων: Τίτ. γ΄ 8-15

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων ­βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φρον­τί­ζωσι καλῶν ἔργων προ­ΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς ­περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱ­ρετικὸν ­ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν ­νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρ­τάνει ὢν αὐτοκατά­κριτος.  Ὅταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπο­λιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαί­ως πρόπεμψον, ἵνα μη­δὲν αὐτοῖς λείπῃ. μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀ­­ναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπάζον­ταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

1. Λόγος θεϊκὸς

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι ­ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ συγκρότησαν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὀνομάζεται καὶ «Κυριακή τοῦ Σπορέως» λόγῳ τῆς σχετικῆς Παραβολῆς ποὺ ἀναγινώσκεται στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὴ σπορὰ τοῦ θείου λόγου.
Στὸ ἀντίστοιχο ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στὸ μαθητή του Τίτο, καὶ τὸν βεβαιώνει ὅτι τὰ πνευματικὰ καὶ οὐράνια πράγματα ποὺ τοῦ εἶχε γράψει γιὰ τὴ δικαίωση καὶ τὴν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀποτελοῦν λόγο ἀξιόπιστο καὶ ἀληθινό: «Πιστὸς ὁ λόγος». Δὲν εἶναι λόγια ἐπιπόλαια καὶ σκέψεις φανταστικές. Εἶναι ἀλήθειες ποὺ ἀποκαλύπτει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Λόγια θεόπνευστα ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴ γῆ ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Οὐρανό.
Μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Τάδε λέγει Κύριος» (Ζαχ. η´ 2, ῾Ιερ. δ´ 3). Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὀφείλουμε νὰ μελετοῦμε τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Γραφῆς καὶ νὰ ἀκοῦμε τὸν θεῖο λόγο μὲ ἰσχυρὴ ἔνταση προσοχῆς, μὲ ἑτοιμότητα νὰ ἀφουγ­κρασθοῦμε τὸ θεῖο θέλημα καὶ νὰ ὑποταχθοῦμε σ̕ αὐτὸ ὅπως οἱ προφῆτες, ποὺ ἔλεγαν: «ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ Κύριος ὁ Θεός» (Ψαλ. πδ´ [84] 9).

2. Στὴν πρώτη γραμμή!

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Σπορέως ἔχει καθοριστεῖ ἀπὸ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς ἡ ἐπίσημη ἡμέρα τῆς ἐνάρξεως τοῦ κατηχητικοῦ καὶ κηρυκτικοῦ της ἔργου. Ἀπὸ σήμερα ξεκινοῦν πιὸ συστηματικά, γιὰ τὴ νέα ἐκκλησιαστικὴ ­χρονιά, πλῆθος πνευματικὲς εὐκαιρίες γιὰ ­μικροὺς καὶ μεγάλους, καθὼς ἐπίσης καὶ ­ποικίλες ἐκδηλώσεις μὲ παιδαγωγικό, φιλανθρωπικὸ καὶ κοινωνικὸ χαρακτήρα. Ὅλα αὐτά, ποὺ ὀργανώνονται μὲ τὴ μέριμνα τῆς Ἐκ­κλησίας, χρειάζονται ἀνθρώπους ποὺ θὰ τὰ ὑλοποιήσουν. Ποιὸς θὰ ἀναλάβει αὐτὰ τὰ ἔργα; Μά, φυσικά, ὅσοι εἶναι πιστὰ καὶ ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, «οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ», οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, νὰ πρωτοστατοῦν στὰ καλὰ ἔργα· «καλῶν ἔργων προΐ­στασθαι».
Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ ἀνάγκες εἶναι πολλές. Τὰ παιδιὰ χρειάζονται συστηματικὴ κατήχηση, οἱ νέοι θέλουν γερὰ στηρίγματα γιὰ νὰ μὴν κλονιστοῦν ἀπὸ τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ κόσμου, οἱ γέροντες ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ στοργὴ καὶ ἀγάπη γιὰ νὰ μὴ βυθιστοῦν στὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἀπελπισία. Ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἄνεργοι ζητοῦν ὑλικὴ καὶ ἠθικὴ στήριξη. Καὶ πόσα ἄλλα προβλήματα!... Μπροστὰ σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνάγκες δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀ­­­­­­δρανεῖς καὶ «ἄκαρποι». Ἂν εἴμαστε ζων­τανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δὲν δικαιούμαστε νὰ διαμαρτυρόμαστε λέγον­τας: «Ἐπιτέλους, τί κάνει ἡ Ἐκκλησία γιὰ ὅλα αὐτά;». Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάποιος ξένος ὀργανισμὸς ποὺ μισθώνει ὑπαλλήλους. Εἶναι τὸ σπίτι μας. Εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου μέλη εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι καὶ συνειδητοὶ χριστιανοί. Συνεπῶς, ὅλοι ὀφείλουμε νὰ ἐργαστοῦμε καὶ νὰ προσφέρουμε ὅ,τι μποροῦμε. Ἂς μὴν περιμένουμε νὰ μᾶς παρακαλέσουν οἱ ἄλλοι. Πρῶτοι νὰ σπεύσουμε νὰ θέσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ προθυμία καὶ ζῆλο ἂς ἐπιζητοῦμε καὶ ἂς δημιουργοῦμε εὐκαιρίες, ὥστε νὰ προσφέρουμε τὸ χάρισμά μας, καὶ τότε αὐτὸ θὰ ἀποδώσει πλούσια καρποφορία.

3. Τιμὴ στοὺς «συνεργοὺς Θεοῦ»

Κλείνοντας τὴν Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν ἐκλε­κτὸ μαθητὴ του Τίτο, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν προτρέπει νὰ περιποιηθεῖ ἰδιαιτέρως τοὺς συνεργάτες του: «Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρό­πεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ». Ὁ ­νομοδιδάσκαλος Ζηνᾶς καὶ ὁ ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν Ἀπολλὼς ἦταν στενοὶ συνεργάτες τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου.
Καθὼς λοιπὸν θὰ ἔφευγαν γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν περιοδεία τους, ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στὸν Τίτο νὰ τοὺς κατευοδώσει μὲ τιμὴ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ φροντίσει ὥστε τίποτε νὰ μὴν τοὺς λείπει στὸ ταξίδι τους.
Ὁπωσδήποτε εἶναι δεῖγμα ­εὐγένειας καὶ πολιτισμοῦ τὸ νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τοὺς φιλοξενουμένους μας. Πολὺ περισσό­­τερο ὅμως ὀφείλουμε σεβασμὸ καὶ τι­μὴ στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ διακονοῦν στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἢ σὲ ἄλλα ἔργα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι «ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μι­σθὸν προφήτου λήψεται» (Ματθ. ι΄ 41). Πραγματικὰ ἐκπληκτικό! Ἐκεῖνος ποὺ ὑ­­ποδέχεται, ὑποστηρίζει καὶ βοηθεῖ ἕναν προφήτη, ἐπειδὴ εἶναι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, θὰ πάρει τὴν ἴδια ἀνταμοιβὴ ποὺ θὰ πάρει καὶ ὁ προφήτης! Ἄρα λοιπὸν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἀνταμείβει ὄχι μόνο αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χάρισμα διδασκαλίας ἢ κάποια ἄλλη ξεχωριστὴ διακονία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ καθέναν ποὺ διευκολύνει αὐτοὺς τοὺς δούλους Του στὸ ἔργο τους καὶ τοὺς συμπαραστέκεται μὲ κά­θε τρόπο.
Ἄς προσπαθοῦμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ὑ­­ποστηρίζουμε τοὺς ­«συνεργοὺς Θεοῦ» στὴ διακονία τους, διότι αὐτὸ ποὺ τοὺς προσφέρουμε, οὐσιαστικὰ τὸ προσφέρου­­με στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος καὶ τελικὰ θὰ μᾶς ἀνταμείψει πολὺ περισ­σότερο ἀπὸ ὅσο μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε.

Κατηγορία Ἀπόστολος Κυριακῆς

Κήρυγμα Κυριακή Β'Λουκά

 

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι διαφέρει από την υπόλοιπη άλογη δημιουργία, αισθάνεται την ανάγκη να οργανωθεί κοινωνικά για να μπορέσει να συμβιώσει με τους άλλους ανθρώπους. Για να είναι η ζωή του υποφερτή και όχι «βίος αβίωτος» άρχισε να συντάσσει κανόνες λειτουργίας αυτών των κοινωνιών. Αυτοί οι κανόνες, όσο κι αν βελτιώνονταν με την πάροδο του χρόνου εντούτοις παρέμεναν ατελείς, όπως και ο άνθρωπος. Σε ότι αφορά την ηθική συμπεριφορά αυτή αποτύπωνε και πάλι την ανθρώπινη ατέλεια. Ηθικό και δίκαιο γι’ αυτόν ήταν η επιβολή του δυνατού στον αδύνατο, η δε εκδίκηση κυριαρχούσε στην καθημερινή ζωή του.

Όμως, αυτός ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς τον κρατούσε δέσμιο σε συμπεριφορά παρόμοια με εκείνη των ζώων. Και τούτο γιατί, με την πτώση, ο άνθρωπος αποξενώθηκε από το Θεό και απομακρύνθηκε από το σκοπό της δημιουργίας του, δηλαδή «το καθ’ομοίωσιν Θεού».

Ο Κύριος, μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο, υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι προορισμός του παραμένει η ομοίωση του με το Θεό και ο οποίος όμως θα γίνει κατορθωτός με τη δική του προσπάθεια. Παράλληλα προσφέρει στον άνθρωπο μια νέα ηθική διδασκαλία με επίκεντρο την αγάπη. Μια αγάπη που προσφέρεται από το Θεό στον άνθρωπο, όχι απλά σαν διδασκαλία, αλλά και έμπρακτα με την ενανθρώπιση και τη σταυρική θυσία του Κυρίου.

Αυτή η αγάπη σαν ηθική διδασκαλία είναι πρωτόγνωρη, γιατί ξεφεύγει από τα όρια της συναλλαγής. ξεπερνά την ισοδύναμη προς τον εαυτό μας αγάπη και φτάνει στη θυσία. Αγάπη ίσον θυσία. Αγάπη σημαίνει να νικάς και να θυσιάζεις κάθε τι δικό σου και να το προσφέρεις στο συνάνθρωπο σου. Σε οποιοδήποτε συνάνθρωπο σου, ακόμα και στον εχθρό σου.

Και αυτή η διδασκαλία είναι πρωτάκουστη, αφού προχωρεί πέρα από τη διδασκαλία του Μωσαϊκού νόμου που συνιστούμε το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» και η οποία διαφοροποιήθηκε από τους Ιουδαίους με την προσθήκη «και μισήσεις τον εχθρόν σου». Άρα η Ιουδαϊκή αγάπη επανερχόταν στον καθιερωμένο νόμο της εκδίκησης και μάλιστα κατά τρόπο νόμιμο με το γνωστό «οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Όμως, αυτή η διδασκαλία του Ιησού ξεπερνά και την αγάπη, όπως εκφράστηκε από την Αντιγόνη ότι: «δεν πλάστηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπώ». Αυτή η αγάπη της Αντιγόνης ήταν τέλεια για την εποχή της αφού παραμέριζε την εκδίκηση, όμως δεν έφτανε στο ύψος της Χριστιανικής αγάπης που συνιστά θυσία κάθε τι δικού μας υπέρ των άλλων.

Αυτή η διδασκαλία της αγάπης, «της σταυρικής» αγάπης μας υπενθυμίζει η Εκκλησία με την εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού, αλλά και του σταυρού. Αυτή η αγάπη προσφέρεται από το Θεό στον άνθρωπο και επιστρέφει από τον άνθρωπο σαν αγάπη στο Θεό, μέσα από την αγάπη προς το συνάνθρωπο. Αυτή η «μίμηση» του Χριστού από τον άνθρωπο τον οδηγεί στην τελείωση και την ομοίωση του με το Θεό. Μάλιστα αυτή η «μίμηση» του Χριστού δε γίνεται από εξαναγκασμό, αλλά με την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου.

Ακούσαμε στην αρχή του σημερινού ευαγγελίου: «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείται αυτοίς ομοίως». Δηλαδή, όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς. «Χρυσό κανόνα» ονόμασαν τα λόγια αυτά του Κυρίου, γιατί με την εφαρμογή του ο άνθρωπος ελευθερώνεται από οποιοδήποτε άλλο νόμο. Ακόμα, γιατί θεμέλιο αυτού του κανόνα είναι ο σεβασμός και η εκδήλωση της αγάπης. Αυτό που ξεκινά σαν επιθυμία από μέσα μας, στο τέλος γίνεται πράξη. Αυτό το «ποιείτε» είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Χριστιανικής αγάπης. Κατά τον Ιησού «μεγάλος» στη βασιλεία του θα θεωρηθεί εκείνος που θα τηρήσει τις εντολές και θα διδάξει έτσι και τους άλλους. «Ος δ’αν ποιήσει και διδάξει, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε΄ 19). Αυτή η έμπρακτη αγάπη προς το συνάνθρωπο θεωρείται από τον Ιησού σαν προσφορά προς τον ίδιο: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄40).

Η αγάπη, λοιπόν, είναι η εσωτερική επιθυμία που στην πορεία γίνεται πράξη και μάλιστα ανιδιοτελής, δηλαδή προσφέρεται χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Αγάπη που προσφέρεται και περιμένει να πάρει δεν είναι αγάπη, αλλά πράξη συναλλαγής. Η Χριστιανική αγάπη είναι πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα. Η Χριστιανική αγάπη είναι θυσία, είναι αγάπη σταυρική. Μέσα από την αγάπη προσφέρω τα πάντα χωρίς να διεκδικώ τίποτε.

Η αγάπη, λοιπόν, δεν είναι συναλλαγή. Είναι υπέρβαση αδυναμιών και εγωισμού. Η αγάπη είναι προσφορά. Όταν αγαπάς δίνεις χωρίς να απαιτείς να πάρεις. Και αυτή η χωρίς όρια προσφορά προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή, ακόμα και στον εχθρό.

Αυτός είναι ο κόσμος της αγάπης. Ένας κόσμος τον οποίο οραματιζόμαστε μεν, αλλά στην πράξη τον βλέπουμε από μακριά ή τον κρατάμε μακριά. Μέρος αυτού του κόσμου είμαστε κι εμείς, πότε σαν διαμορφωτές και πότε σαν χαλαστές. Σαν μέλη αυτού του κόσμου ποια η δική μας συμβολή; Ποια η δική μας επιθυμία; Ποιο το δικό μας θέλω; Κι αν ακόμα παραδεχτούμε ότι κινούμαστε στα όρια της συναλλαγής του «παίρνω για να δώσω» γιατί να μην αντιστρέψουμε, για χάρη της συζήτησης, αυτή τη συναλλαγή, μετατρέποντας την σε «δώσε για να πάρεις». Δώσε πρώτος αυτό που απαιτείς ή περιμένεις να σου δώσουν οι άλλοι. Δώσε πρώτος. Γίνε διαμορφωτής του κόσμου που οραματίζεται. Κάνε σήμερα την αρχή.

Αδελφοί μου, όσοι συνειδητοποιούμε τη χάρη του Θεού και τη μέχρι θανάτου προσφορά της αγάπης του σε μας, ας απαντήσουμε, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του ο καθένας, με αγάπη σ’ αυτήν την αγάπη. Ας προσέξουμε κι ας υπακούσουμε στα σημερινά λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Συνεργάτες του Θεού καθώς είμαστε, σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχτήκατε, γιατί η Γραφή λέει: Στον καιρό της χάρης σε άκουσα και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας. Η σημερινή μέρα ας είναι η συνειδητή απάντηση στην αποδοχή της χάρης του Θεού, η δε έμπρακτη αγάπη μας ας είναι η επισφράγιση και η επιβεβαίωση της σημερινής ημέρας σαν ημέρας και της δικής μας σωτηρίας. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης/πηγή

Κυριακή Α΄ Λουκά - Έχουμε την ευλογία του Θεού;

 

«…Ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λουκ. 5,5)
 Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Ἀλλὰ δὲν φτάνει μόνο νὰ τὸ ἀκοῦμε. Ὅπως τὸ χρυσάφι δὲν εἶνε πάνω στὴ φλούδα τῆς γῆς, ὥστε νὰ τὸ μαζεύουμε μὲ εὐκολία, ἀλλὰ εἶνε κρυμμένο καὶ πρέπει νὰ σκάψουμε γιὰ νὰ τὸ βροῦμε, ἔτσι καὶ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο εἶνε κρυμμένος θησαυρός.  
 Ἂς δοῦμε τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ ἐκτιμήσουμε τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ ποὺ εἶνε κρυμμένος μέσα στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

Δύο φορὲς πῆγαν νὰ ψαρέψουν οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. Τὴ μιὰ φορὰ κοπίασαν ὅλη νύκτα καὶ δὲν ἔπιασαν οὔτε λέπι, γιατὶ ἀπουσίαζε ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Χριστός. Τὴ δεύτερη φορά, ὅταν πήγαν κατόπιν ἐντολῆς καὶ εὐλογίας του νὰ ψαρέψουν, τὰ δίχτυα γέμισαν ἀπὸ ψάρια.

Τί διδάσκει αὐτό, ἀγαπητοί μου; Ὅτι ἡ ἐργασία ἔχει ἀξία, ἀλλὰ μέχρι ἑνὸς σημείου. Διότι παραπάνω ἀπὸ τὴν ἐργασία ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι νὰ κάνῃ, πρέπει ν᾿ ἀρχίζῃ ἀπὸ τὸ Θεό, ν᾿ ἀρχίζῃ καὶ νὰ τελειώνῃ μὲ τὸν τίμιο σταυρό.

–Καλά, θὰ ρωτήσετε, καὶ πότε ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ;

Ἀνοῖξτε τὴν ἁγία Γραφή, τὴν Παλαιὰ Διαθήκη στὸ Δευτερονόμιο, στὸ κεφάλαιο 28, κ᾿ ἐκεῖ θὰ δῆτε, πότε ἕνας ἄνθρωπος ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τὰ λέει καθαρὰ ὁ Μωυσῆς.

Λαέ, λέει, ἐὰν ἀκούσῃς τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἐλεύθερος εἶσαι. Ἡ πίστις δὲν εἶνε ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς. Δύο αὐτάκια ἔχεις· μὲ τὸ ἕνα αὐτὶ μπορεῖς ν᾿ ἀκούσῃς τὸ διάβολο, καὶ μὲ τὸ ἄλλο τὸ Θεό. Εἶσαι ἐλεύθερος. «Ἐάν», λέει, «ἀκοῇ ἀκούσῃς τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου, φυλάσσειν καὶ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολὰς ταύτας, ἃς ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον…»(Δευτ. 28,1)· ἐὰν δηλαδὴ ἐκτελέσῃς τὶς ἐντολές μου, τὶς δέκα ἐντολές, τότε, ὅποιος καὶ νά ᾿σαι, μαῦρος ἄσπρος κόκκινος, ὅποιων χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, ἐὰν μὲ ἀκούσῃς, τότε εὐλογία! Εὐλογία στὶς πόλεις, εὐλογία στὰ χωριά, εὐλογία στὰ δέντρα, εὐλογία στὰ ζῷα, εὐλογία στ᾽ ἀμπέλια, εὐλογία στοὺς ἐλαι- ῶνες, εὐλογία στὶς θάλασσες, εὐλογία στὰ πλοῖα, εὐλογία στοὺς στρατῶνες, εὐλογία στὰ παιδιά σας, εὐλογία στὸ ἔθνος. Τὰ σύνο- ρά σας, λέει, δὲν θὰ τὰ φυλᾶνε στρατιῶτες· θὰ τὰ φυλᾶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι. Καὶ ὅποιος τολμήσῃ νὰ περάσῃ τὰ σύνορά σας, ἀλλοίμονό του. Ἀπὸ ἕνα δρόμο θὰ περάσουν οἱ ἐχθροί σας, ἀπὸ ἑπτὰ θὰ φεύγουν πανικόβλητοι.

Μὰ λέει καὶ κάτι ἄλλο τὸ 28ο κεφάλαιο τοῦ Δευτερονομίου· Ἐάν, λέει, δὲν μὲ ἀκούσῃς, τότε – τί θὰ συμβῇ; Τότε φεύγει ἡ λέξις «εὐλογία»(Δευτ. 28,2) καὶ ἔρχεται μιὰ ἄλλη λέξι. Τί λέξι εἶνε αὐτή! Ὦ Θεέ μου, δὲν τὴ λέει ἡ μάνα· καὶ ὅποια μάνα τὴ λέει, ἀλλοίμονο. Καὶ παπᾶς ἀκόμα δὲν κάνει νὰ τὴν πῇ. Μόνο μιὰ Σύνοδος μπορεῖ νὰ τὴν πῇ. Καὶ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴν πῇ.

Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος εὐλογία, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο; «Κατάρα» (ἔ.ἀ. 28,15). Κατάρα στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά. Κατάρα στὰ δέντρα, κατάρα στὰ καρά- βια, κατάρα στοὺς στρατιῶτες, κατάρα στὰ παιδιά, κατάρα στὶς μανάδες, κατάρα στοὺς βασιλιᾶδες, κατάρα στοὺς ἐργάτες, κατάρα στοὺς πλουσίους, κατάρα παντοῦ.

Λοιπόν, διάλεξε καὶ πάρε. Μπροστά σου εἶνε ἡ φωτιὰ καὶ τὸ νερό. Ὅπου θέλεις ἁπλώνεις τὸ χεράκι σου(βλ. Σ. Σειρ. 15,16)· ἐὰν τὸ βάλῃς στὸ νερό, θὰ δροσιστῇς, ἐὰν τὸ βάλῃς στὴ φωτιά, θὰ καῇς. Μπροστά σου εἶνε ἡ εὐλογία καὶ ἡ κατάρα(Δευτ. 30,19). Διάλεξε.

Καὶ γεννᾶται τώρα τὸ ἐρώτημα. Ἐμεῖς ἔ- χουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Εἴπαμε· γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές του. Ποιές εἶνε οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἐκτελοῦμε ἐμεῖς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Ἀπὸ ποῦ ν᾿ ἀρχίσουμε;

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὅλοι νήστευαν. (Θὰ γελάσῃ κάποια κυρία τῆς ἀριστοκρατίας. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε μοντέρνοι· ἐμεῖς πιστεύουμε στὶς παραδόσεις). Τότε νήστευαν.

Τώρα πάει ἡ νηστεία. Προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ τελευταῖος παγκόσμιος πόλεμος, ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη τῆς πατρίδος στὴν Ἀθήνα, πήγαιναν στὰ ἑστιατόρια καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲν εὕρισκαν νηστήσιμο φαγητὸ κ᾽ ἔμεναν νηστικοί, γιατὶ τὰ ἑστιατόρια δὲν εἶχαν τίποτε νηστήσιμο. Γι᾽ αὐτὸ μᾶς τιμώρησε ὁ Θεός. Δὲν νηστεύαμε τότε Τετάρτη καὶ Παρασκευή; ἔ, μετὰ νηστέψαμε ὅλες τὶς ἡμέρες, καὶ τὸ Πάσχα ἀκόμη.

⃝ Τὴ νηστεία, δὲν τὴν τηροῦμε. Τὸν ἐκκλησιασμό; Πρῶτα, ὅπως τώρα τρέχουν στὰ θεάματα, ἔτσι ἔτρεχαν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐκκλησία. Φτερά στὰ πόδια! Τώρα ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ Χριστιανούς, δύο ἐκκλησιάζονται τακτικά, δύο μόνο δίνουν τὸ παρών. Οἱ ἄλλοι ἐνενηνταοκτὼ ποῦ βρίσκονται;

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ δὲν ἔκαναν ὅρκο. Τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων ἔτρεμαν ὅταν πλησίαζαν στὸ Εὐαγγέλιο νὰ ὁρκιστοῦνε. Τώρα χιλιάδες χέρια παλαμίζουν τὰ ἅγια Εὐαγγέλια καὶ ψευδορκοῦν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδι.

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ τὰ ἀντρόγυνα ἦταν ἀχώριστα. Μόνο ὁ χάρος, μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη, τὰ χώριζε. Τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο. Τώρα, ἡ φάμπρικα τοῦ διαβόλου βγάζει κάθε χρόνο χιλιάδες διαζύγια.

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὅλη τὴν Ἑλλάδα νὰ γύριζες, δὲν ἄκουγες βλαστήμια. Νὰ βλαστημήσῃ Ἕλληνας; χίλια χέρια τὸν ἅρπαζαν καὶ τὸν ἔκαναν κομμάτια. Τώρα; Εὐτυχισμένοι ὅσοι δὲν θὰ ἔχουν αὐτιὰ ν᾿ ἀκοῦνε τὶς βλαστήμιες ποὺ λέγονται. Ὅπου νὰ πατήσῃς, ὅλα τὰ μαγαρίσαμε μὲ τὶς βλαστήμιες.

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν σπλαχνικὴ καρδιά. Ὑπῆρχε ἀγάπη. Τώρα;… Ὕστερα λοιπὸν ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ περιμένουμε εὐλογία; Ἂς φτειάχνουμε δρόμους, ἂς κάνουμε ἀεροδρόμια, ἂς κατασκευάζουμε καράβια, ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, δὲν προοδεύουμε· ἀλλοῦ πέφτει περονόσπορος καὶ καταστρέφει τ᾿ ἀμπέλια, ἀλλοῦ πέφτει δάκος καὶ καταστρέφει τὸν καρπὸ τῆς ἐλιᾶς, ἀλλοῦ τὰ πηγάδια γίνονται ἁλμυρὰ καὶ τὰ δέντρα ξεραίνονται, κι ἀλλοῦ ἡ γῆ σείεται. Γλέντα, λοιπόν, ἐσύ. Τὴν ὥρα ποὺ γλεντᾷς, ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος σείεται. «Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται»(Ψαλμ. 103,32).

Λοιπόν, ἀδέλφια μου, δὲν εἶμαι προφήτης, οὔτε υἱὸς προφήτου. Μὲ συχωρᾶτε ποὺ σᾶς μίλησα λίγο αὐστηρά. Ὅμως θέλω νὰ σᾶς εἰδοποιήσω καὶ νὰ σᾶς πῶ·

Ἀκούσατε τί λέμε στὴ Δοξολογία: «Παράτεινον τὸ ἔλεός σου…»(Ψαλμ. 35,11). Ὅπως ἕνας ποὺ εἶνε χρεωμένος καὶ λέει, Δός μου παράτασι καὶ προθεσμία γιὰ νὰ σ᾿ ἐξοφλήσω, ἔτσι ζητοῦμε κ᾿ ἐμεῖς παράτασι. Μᾶς δίνει προθεσμία ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά του.

Ἐὰν ὅμως, ἀδελφοί μου, –νὰ τὸ θυμᾶστε–ἐὰν μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὸν πατριάρχη μέχρι τὸν καλόγερο, ἀπὸ τὸ παλάτι μέχρι τὴν καλύβα κι ἀπὸ τὸν πλούσιο μέχρι τὸν φτωχὸ κι ἀπὸ τὸν πλέον σοφὸ μέχρι τὸν ἀγράμματο κι ἀπὸ τὸν ἀσπρομάλλη γέροντα μέχρι τὸ παιδὶ ποὺ βυζαίνει, ἐὰν δὲν μετανοήσουμε, ὤ τότε, ἀδέλφια μου! Θὰ δῆτε καμμιὰ μέρα τὴ θάλασσα νὰ φουσκώνῃ καὶ νὰ μᾶς σκεπάζῃ. Θὰ δῆτε τὴ γῆ νὰ σείεται, κι αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ πατοῦμε θὰ γίνουν φίδια νὰ μᾶς φᾶνε. Ἔλεος, Θεέ μου, ἔλεος στὸν κόσμο, ἔλεος στὴν πατρίδα μας!

Μετάνοια! Καὶ τότε, τότε εὐλογία στὶς πόλεις, εὐλογία στὰ χωριά, εὐλογία στὰ ἀγόρια σας καὶ στὰ κορίτσια σας, εὐλογία στὰ σχολεῖα μας… Εὐλογία στὴν πατρίδα, εὐλογία στὸν κόσμο ὁλόκληρο.

Ἀσφάλεια τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶνε τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, δὲν εἶνε ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Ἀμερική. Μάθετέ το· ἀσφάλειά μας εἶνε ὁ μεγάλος Θεός. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς εἶνε μαζί μας, –ἐλᾶτε νὰ σᾶς ὑπογράψω συμβόλαιο– θὰ ἔχουμε ἀσφάλεια 100%. Ἂς ἔχουμε τὸ Θεὸ μαζί μας.

Καὶ ὅταν ὅλοι τὸν ἀγαπήσουμε καὶ εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὴν προστασία του, «γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, …ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ἠσ. 8,9-10). Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Κλικ στις ιστοσελίδες μας: Αρμενιστής, Εμείς και η Κοινωνία μας, Γιάννης Αργυρός Σαντορίνη

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Σεπτεμβρίου 2014 - Α´ Λουκά

 

(Λουκ. ε´ 1-11) 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. ᾿Εμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. ῾Ως δὲ ἐπαύσατο λαλῶν,
εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ᾿Επανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ᾿Ιδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ῎Εξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ ᾿Ιησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς στεκόταν ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, εἶδε δύο ψαροκάικα στὴν ἄκρη τῆς λίμνης. Οἱ ψαράδες εἶχαν κατεβεῖ ἀπ’ αὐτὰ καὶ ἔπλεναν τὰ δίχτυα. ᾿Εκεῖνος ἀνέβηκε σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ψαροκάικα, σ’ αὐτὸ ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνα, καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τραβηχτεῖ λίγο ἀπὸ τὴν ξηρά. Κάθισε στὸ ψαροκάικο καὶ ἀπ’ αὐτὸ δίδασκε τὰ πλήθη. ῞Οταν τελείωσε τὴν ὁμιλία του, εἶπε στὸν Σίμωνα· «Πήγαινε στὰ βαθιὰ καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας γιὰ ψάρεμα». ῾Ο Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε· «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα παιδευόμασταν καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ». Τὸ ἔριξαν κι ἔπιασαν πάρα πολλὰ ψάρια, τόσα ποὺ τὸ δίχτυ τους ἄρχισε νὰ σκίζεται. Μὲ νεύματα εἰδοποίησαν τοὺς συνεταίρους τους, ποὺ ἦταν στὸ ἄλλο πλοῖο νὰ ἔρθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν. ᾿Εκεῖνοι ἦρθαν καὶ γέμισαν καὶ τὰ δύο ψαροκάικα σὲ σημεῖο ποὺ νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθιστοῦν. ῞Οταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «Βγὲς ἀπὸ τὸ καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τὰ εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος, αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιὰ τὰ πολλὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὸν ᾿Ιάκωβο καὶ τὸν ᾿Ιωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε εἶπε στὸν Σίμωνα· «Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους». ῞Υστερα, ἀφοῦ τράβηξαν τὰ ψαροκάικα στὴ στεριά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ

   

   

Τίτ. γ΄ 8-15

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· ­­καὶ περὶ τούτων ­βούλομαί σε ­διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ ­γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περι­ίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱρετικὸν ­ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθε­σίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέ­στρα­πται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁ­­­­μαρτάνει ὢν ­αὐτοκατάκριτος. Ὅ­­­ταν πέμψω ᾿­Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ ­κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομι­κὸν καὶ ᾿Απολλὼ ­σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. ­μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐ­στα­σθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπά­ζονταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάν­των ὑμῶν· ἀμήν.

1. Μὲ ἀκλόνητη πίστη καὶ βεβαιότητα

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰ­κουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνῆλθε τὸ 451 μ.Χ. στὴ Χαλκηδόνα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴ φοβερὴ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.
Στὸ σχετικὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στὸ μαθητὴ καὶ στενὸ συνεργάτη του, τὸν Τίτο, τὸν ὁποῖο εἶχε καταστήσει ἐπίσκοπο στὴν Κρήτη γιὰ νὰ ὀργανώσει τὴν ἐκεῖ τοπικὴ Ἐκκλησία. Τοῦ λέγει λοιπόν: «Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ πε­­ρὶ τούτων βούλομαί σε δια­­βεβαιοῦσθαι»· Τίτε, ὅσα σοῦ ἔγραψα παραπάνω εἶναι λόγος καὶ ἀλήθεια ἀξιόπιστη· καὶ γι’ αὐτὰ τὰ θέματα θέλω νὰ μιλᾶς μὲ βεβαιότητα καὶ μὲ κύρος.
Πράγματι, «πιστὸς ὁ λόγος»· οἱ ἀλήθειες ποὺ εἶχε ἀναπτύξει ὁ μέγας Ἀπόστολος στὸ μαθητή του ἦταν ἀξιόπιστες, διότι ἦταν θεόπνευστες. Τοῦ εἶχε γράψει γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸ ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως, γιὰ τὴ δικαίωση καὶ τὴ σωτηρία, τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ τὴν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς. Τέτοιες θεμελιώδεις ἀλήθειες εἶχε καθῆκον νὰ τὶς κηρύττει καὶ ὁ Τίτος «μετὰ πάσης ἐπιταγῆς» (Τίτ. β΄ 15), μὲ αὐθεντικὸ κύρος καὶ ἀπόλυτη βεβαιότητα, γιὰ νὰ ἐνισχύονται καὶ νὰ στηρίζονται οἱ χριστιανοὶ στὴν πνευματική τους πρόοδο.
Καθὼς στὴ σύγχρονη ἐποχὴ βλέπουμε ὅτι ὅ­­­­­λα ἀμφισβητοῦνται ἢ σχετικοποιοῦνται, εἶναι ­ἀ­­­­­ν­­­ά­γ­κη νὰ στηριχθοῦμε σὲ λόγο ­ἀληθινὸ καὶ ἀξιόπιστο. Νὰ στηριχθοῦμε στὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινη ἀνακάλυψη ἀλλὰ ­θεϊκὴ ἀποκάλυψη. Νὰ στηριχθοῦμε στὴ ­διδασκαλία τοῦ Κυρίου ποὺ μᾶς παρέδωσαν ἀνόθευτη οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ ­θεοφόροι Πατέρες καὶ παραμένει αἰώνια καὶ ­ἀκατάλυτη, διότι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ ­σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8).

2. Ἀκρίβεια καὶ αὐστηρότητα

Ὡστόσο, γιὰ νὰ διαφυλαχθεῖ ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ ἐπαγρύπνηση. Ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολος συμβουλεύει τὸν μαθητή του νὰ ἀποφεύγει τὶς ἀνόητες συζητήσεις καὶ τὶς γενεαλογίες γιὰ τοὺς μυθικοὺς θεοὺς ἢ τοὺς εὐγενεῖς προγόνους, ὅπως καὶ τὶς φιλονικίες καὶ διαμάχες γιὰ τὸν ἰουδαϊκὸ νό­μο, διότι δὲν φέρνουν καμία ὠφέλεια καὶ εἶναι μάταιες. Καὶ ἀκόμη τοῦ συνιστᾶ νὰ διακόπτει κάθε σχέση μὲ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού, μολονότι τὸν συμβούλευσαν καὶ πρώτη καὶ δεύτερη φορὰ νὰ διορ­θωθεῖ, ἐπιμένει νὰ δημιουργεῖ σκάνδα­λα καὶ διαιρέσεις στὴν Ἐκκλησία· «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νου­θεσίαν παραιτοῦ».
Τὸ μέτρο φαίνεται πολὺ σκληρό, εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο· ἀφενὸς μὲν γιὰ νὰ προστατευθεῖ τὸ ποίμνιο ἀπὸ τυχὸν ἀρ­νητικὲς ἐπιδράσεις καὶ διασπαστικὲς κινήσεις, ἀφετέρου δὲ γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἴ­­διου τοῦ αἱρετικοῦ, ὁ ὁποῖος ἴσως ἔτσι καταλάβει τὸ λάθος του καὶ ἐπιστρέψει στὴν Ἐκκλησία μετανοημένος.
Αὐτὴ ἡ συμβουλὴ τοῦ Ἀποστόλου ἀπετέλεσε καὶ τὴ γραμμὴ πάνω στὴν ὁποία βάδισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, κάθε φορά ποὺ ἐμφανιζόταν κάποιο σχίσμα ἢ αἵρεση. Ἄραγε ἐμεῖς σήμερα, ὡς Ἐκκλησία, ἀντιμετωπίζουμε μὲ τὴν ἴδια σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότητα τὶς σχέσεις μας μὲ αἱρεσιάρχες, ὅπως π.χ. εἶναι ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖ­ος ἐπιμένει σὲ φρικτὲς ἀλλοιώσεις τῆς πίστεως; Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη ποιμένων καὶ ποιμαινομένων, γιὰ νὰ μὴν ἀλλοτριωθοῦμε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ νὰ μὴν ὑποχωροῦμε ἐκεῖ ὅπου «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις».

3. Ἡ πίστη ποὺ γίνεται ζωή...

Οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας δὲν εἶναι κάποιες θεωρίες ξένες πρὸς τὴ ζωὴ μας. Ἀντιθέτως, ἐπηρεάζουν τὴν καθημερινὴ ἀναστροφή μας καὶ χρωματίζουν ὅλη τὴν ἀτμόσφαιρα γύρω μας. Γιὰ παράδει­γμα ἡ πίστη στὴ μέλλουσα ζωὴ μᾶς ἀνακουφίζει στὶς θλίψεις, ἐνισχύει τὴν ὑπομονή μας καὶ μᾶς ἐμπνέει νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, ἀποταμιεύοντας θησαυροὺς στὸν οὐρανό. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο τονίζει ἰδιαιτέρως καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια: «μανθανέτωσαν καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων ­προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι»· ὅσοι πιστεύουν, ἂς εἶναι πρόθυμοι νὰ συντρέχουν τοὺς ἀδελφοὺς στὶς ἀπαραίτητες ὑλικές τους ἀνάγκες, γιὰ νὰ μὴ στεροῦνται πνευματικοὺς καρπούς.
Πράγματι, ἡ ζωντανὴ πίστη δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ καλὰ ἔργα. Ἡ πίστη ἐμπνέει τὸν κόπο καὶ τὴ θυσία, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὑπομονή, τὴ συμπόνια καὶ τὴ συγκατάβαση. Εἰδικὰ ἡ χριστιανικὴ πίστη ἔφερε στὸν κόσμο τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀγάπης. Ἤδη ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τῶν πρώτων χριστιανῶν, ἕνας ποταμὸς εἰρηνικῆς ἀγάπης ξεχύθηκε πάνω στὴ γῆ καὶ ἄλλαξε τὴν ὄψη τοῦ κόσμου καὶ τῶν κοινωνιῶν. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ κοινωνία τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἀνέπτυξε πρωτοφανὴ φιλανθρωπικὴ δραστηριότητα, καθὼς εἶχε αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο τῆς πίστεως. Μακάρι κι ὅλοι ἐμεῖς νὰ ἀναγεννηθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Κύριο Ἰησοῦ, ὥστε νὰ ἀλλάξει καὶ ἡ δική μας κοινωνία!

 

Κατηγορία Ἀπόστολος Κυριακῆς

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « ΕΣΥ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ! Ο ΠΥΡΙΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ »