Πρωτοπρ. Χαράλαμπος Μ., ΚΥΡΙΑΚΗ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρ. ι΄ 32-45)

Πρωτοπρ. Χαράλαμπος Μ., ΚΥΡΙΑΚΗ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρ. ι΄ 32-45)

ΚΥΡΙΑΚΗ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρ. ι΄ 32-45)

«Ήρξατο αυτοίς λέγειν τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν».

Πρωτοπρ. π. Χαράλαμπος Ν. Μ.

Είναι η τελευταία εβδομάδα της Μεγ. Τεσσαρακοστής. Πλησιάζουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, στις ιερές ημέρες των αγίων Παθών. Ο Διδάσκαλος και οι μαθητές του, βαδίζουν για τα Ιεροσόλυμα. Είναι η τελευταία φορά κατά την οποία ο Κύριος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα. Τώρα πηγαίνει όχι για να θαυματουργήσει και να διδάξει, αλλά για να προσφέρει την ανυπολόγιστη αξίας, θυσία της ζωής Του. Ο αμνός του Θεού έρχεται προς το εκούσιο πάθος. Οι δώδεκα τον ακολουθούν. Θέλουν να μιλήσουν, μα κρατούν το στόμα κλειστό. Εσωτερικά διστάζουν να προχωρήσουν, μα με βήμα γοργό ακολουθούν το Διδάσκαλο. Ο φόβος τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, όταν ο Κύριος προλέγει «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν». Ο φόβος τους σφίγγει την καρδιά∙ «ακολουθούντες εφοβούντο».

Εκείνος τους προλέγει όσα θα του συμβούν στα Ιεροσόλυμα και μέσα σ’ όλα τα δυσάρεστα, δηλαδή το ότι ο Υιός του ανθρώπου παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, και θα τον κοροϊδέψουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον φτύσουν και στο τέλος θα τον σκοτώσουν και μέσα σ’ όλα αυτά τα δυσάρεστα και τραγικά ακούεται το «αναστήσεται»∙ Ύστερα από την ταπείνωση η δόξα, μετά το θάνατο η ανάσταση.

Προγεύεται τον πόνο, αλλά προβλέπει και τη δόξα. Ατενίζει το Γολγοθά, αλλά προφητεύει και την ανάσταση. Προγνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τα παθήματα και τον μαρτυρικό Του θάνατο. Προαπολαμβάνει όμως και τη χαρά της αναστάσεως. Τι περίεργο όμως. Ενώ τόσο φανερά έλεγε ο Κύριος στους μαθητές του «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν», αυτοί δεν μπορούσαν να τα εννοήσουν. Γι’ αυτό και οι δύο αδελφοί, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, πηγαίνουν κοντά Του και του λέγουν. “Διδάσκαλε θέλουμε να μας κάμεις αυτό που θα σου ζητήσουμε”. Και ο Κύριος τους ερωτά. “Τι θέλετε να σας κάμω;” Εκείνοι δεν διστάζουν να του ειπούν. “Να τι θέλουμε. Τώρα που θα δοξαστείς και θα καθίσεις στον επίγειο βασιλικό θρόνο, του αρχαίου ενδόξου βασιλέως μας, του Δαβίδ, να μας βάλεις να καθήσουμε ο ένας από τα δεξιά σου και ο άλλος από τα αριστερά Σου”. Πόσο, αγαπητοί μου, οι καλοί μαθητές δεν είχαν εννοήσει ακόμη, ότι ο Κύριος δεν ήταν επίγειος βασιλεύς, αλλά ήταν πνευματικός και αιώνιος. Με πολλή υπομονή και συγκατάβαση τους λέγει. “Δεν γνωρίζετε τι μου ζητάτε. Δεν είναι τώρα καιρός κοσμικών μεγαλείων και αξιωμάτων, αλλά κόπων και διωγμών και μαρτυρικού θανάτου. Μπορείτε λοιπόν να πίετε το ποτήριον του σταυρικού θανάτου; Μπορείτε να βαπτιστείτε το βάπτισμα του μαρτυρίου; Να χύσετε δηλαδή το αίμα σας και να θυσιάσετε τη ζωή σας, όπως θα συμβεί ύστερα από λίγο σε μένα;” Και οι δύο, χωρίς να σκεφτούν σοβαρά απαντούν. “Ναι, μπορούμε”. Τότε ο Ιησούς τους λέγει “το μεν ποτήριο του μαρτυρίου και το βάπτισμα στη θάλασσα των παθημάτων, θα τα υπομείνετε και σεις. Γιατί και σεις θα υποστείτε διωγμούς και μαρτύριο όταν θα κηρύξετε το Ευαγγέλιο. Το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου, αυτό δεν εξαρτάται από Εμένα, να το δώσω σε όποιον μου το ζητήσει, αλλά αυτό θα δοθεί από τον Πατέρα μου, σ’ εκείνους που αξίζουν για μια τέτοια τιμή, χάρις στην αρετή τους”.

Η συνομιλία αυτή του Κυρίου με τους δύο αδελφούς μαθητές Ιάκωβο και Ιωάννη, έγινε γνωστή και στους άλλους δέκα μαθητάς. Άρχισαν τότε εκείνοι να αγανακτούν με τη συμπεριφορά των δύο αδελφών. Τότε ο Κύριος προσκαλεί με πολλή αγάπη τους μαθητές Του και τους κάνει μια εξαιρετικής σπουδαιότητος διδασκαλία περί του ποιοι είναι πραγματικώς ανώτεροι των άλλων. “Γνωρίζετε, τους λέγει, ότι αυτοί που αισθάνονται και φαίνονται ότι είναι άρχοντες των εθνών της γής, συμπεριφέρονται προς τους λαούς των σαν να είναι ανεξέλεγκτοι κύριοί των και σαν οι λαοί να είναι κτίσματά των. Οι άρχοντες δε εκείνοι που έχουν μεγάλο αξίωμα, μεταχειρίζονται τους λαούς, σαν να είναι δούλοι τους. Μεταξύ σας όμως δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να γίνεται αυτό. Μεταξύ σας θα επικρατεί άλλη τάξις. Όποιος θέλει να είναι μεταξύ σας πραγματικά μεγάλος, αυτός πρέπει να παίρνει τη θέση του υπηρέτη, και να προσπαθεί να εξυπηρετεί τους άλλους. Και όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων και να τους υπηρετεί με ταπείνωση και αγάπη. Και αυτό που σας λέγω, δεν σας το διδάσκω μόνο με λόγους βλέπετε το παράδειγμά μου. Εγώ, ο Μεσσίας, δεν ήλθα στον κόσμο, για να με υπηρετήσουν οι άνθρωποι. Ήλθα για να προσφέρω εγώ υπηρεσίες και να θυσιάσω τη ζωή μου, για να σωθεί από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος”.

Πόσο μεγάλη υπήρξε η ταπείνωση του Κυρίου! Ποτέ δε ζήτησε εξυπηρετήσεις από κανένα. Ποτέ δεν επεβάρυνε κανένα. Συκοφαντήθηκε, υβρίστηκε και όμως, θεράπευσε ασθενείς κι έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Αυτός ο Κύριος του Ουρανού και της γής. Ας μιμούμεθα κι εμείς την ταπείνωσή του Κυρίου μας. Οι ταπεινοί άνθρωποι είναι που προσφέρουν πραγματικές υπηρεσίες στην κοινωνία. Οι εγωϊστές και οι υπερήφανοι και οι φιλόδοξοι προκαλούν φιλονικίες και δημιουργούν και δυσκολεύουν τη συνεργασία. Οι ταπεινοί είναι ευλογημένοι. Ας γίνουμε κι εμείς ταπεινοί, μιμούμενοι το παράδειγμα του ταπεινού Κυρίου μας. Αμήν.

ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ; (Ματθ. 25, 31-46)

ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

 (Ματθ. 25, 31-46)

Του Μιχαήλ Γ. Χούλη, Θεολόγου

  

  Τι δίνει αξία στην ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή; Η σωστή πίστη; Η λατρεία; Η τήρηση των θείων εντολών; Και αυτά φυσικά είναι απολύτως απαραίτητα, αλλά όχι μόνο αυτά! Θα πρέπει οπωσδήποτε να προσθέσουμε στα προηγούμενα και την έμπρακτη αγάπη προς όλους. Η παραβολική αυτή διήγηση, που διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ξεκαθαρίζει τι έχει προτεραιότητα στη ζωή μας και τι όχι, ενώ είναι πλούσια σε παραδείγματα και παραστατικές εικόνες από την ποιμενική, την δικαστική και την πολιτική ζωή.  Διδάσκει λοιπόν ο Χριστός:

“ΟΤΑΝ (το Πότε και το Πού της Κρίσης είναι άγνωστο. Γνωστό σε μας είναι μόνο με ποιο τρόπο θα μας κρίνει όλους: Με το μέτρο της αγάπης) θα έρθει ο ‘Υιός του ανθρώπου’ (τίτλος του Μεσσία, που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και επισημαίνει την ταπείνωση, τα πάθη και την ένδοξη επάνοδό του) με όλη τη δόξα του και με τη συνοδεία των αγίων αγγέλων του (και εκείνοι επίσης θα καταθέσουν μαρτυρία για τα πεπραγμένα των ανθρώπων, τους οποίους διακονούσαν προς σωτηρίαν), θα καθίσει στον θρόνο της δόξης του. Τότε θα συγκεντρωθούν μπροστά του όλα τα έθνη (αναστάντα εκ νεκρών), και θα τους ξεχωρίσει (με κάθε ακρίβεια) όπως ο βοσκός ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια (οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι ίδιοι θα κριθούν με επιείκεια και ότι οι ειδωλολάτρες θα τιμωρηθούν. Εδώ τους τονίζει πως όλοι θα κριθούν με τον ίδιο τρόπο). Τα πρόβατα (ονομάζονται έτσι οι δίκαιοι για την πραότητά τους και την καρποφορία σε αρετές) θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια (ονομάζονται έτσι οι αμαρτωλοί για την αγριότητά τους, αταξία, παρέκκλιση και ακαρπία τους) στα αριστερά του (στα δεξιά, κατά τους αρχαίους χρόνους, ήταν η τιμητική θέση και αριστερά η θέση παραγκωνισμού και η υποτιμητική).

Θα πει τότε ο κριτής βασιλεύς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου (οι εκλεκτοί), κληρονομήστε (ως άνωθεν οφειλόμενα και οικεία) την (πνευματική) Βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου (ή προ καταβολής κόσμου).

Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω (εννοείται τα ουσιώδη), 

 δίψασα και μου δώσατε να πιώ (ήταν πολύ σημαντική πράξη αγάπης στην Ανατολή, λόγω και της σπανιότητας του ύδατος), 

 ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε (οι περαστικοί και ξένοι αντιμετωπίζονταν συχνά με εχθρότητα και πολλές φορές ήσαν ανυπεράσπιστοι), 

 γυμνός (ο ημίγυμνος, ο ελάχιστα ντυμένος και αναγκεμένος άνθρωπος) και με ντύσατε, 

 άρρωστος και μ’ επισκεφτήκατε, 

 φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε» (αναφέρεται στις φιλανθρωπικές ιδιαίτερα πράξεις των πιστών, διότι αυτές κυρίως ζητεί από τους χριστιανούς).

Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιείς; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο κι ήρθαμε να σε δούμε;» (όλα αυτά τα ερωτήματά τους οφείλονται στην πραγματική αγάπη τους, που δεν περιέχει συμφέρον και υποκρισία). Και θα τους απαντήσει ο φιλάνθρωπος Κριτής: «Σας βεβαιώνω (αποτελεί και την κορύφωση της παραβολής) πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους ασήμαντους αδελφούς μου (αδελφούς του επειδή και ο Χριστός υπήρξε πτωχός, ταπεινός, ελάχιστος εν τω κόσμω, απορριμμένος), για μένα τα κάνατε» (είναι μεγάλη τιμή αυτό για μας, διότι ο Χριστός, ως Υιός του Ανθρώπου και αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, ταυτίζει τον εαυτόν του με κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκες και προβλήματα).

Ύστερα θα πει και σ’ αυτούς από τα αριστερά του: «Φύγετε από μπροστά μου (όχι ‘οι καταραμένοι’ ως είπε παραπάνω ‘οι ευλογημένοι’, διότι ο Θεός ουδένα καταριέται, αλλ’ εξ ιδίων έργων ο καθείς κρίνεται) …. πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά (πρόκειται για τον πόνο και τη δυστυχία που θα αισθάνονται οι άνθρωποι οι οποίοι με τον άσχημο τρόπο ζωής τους αποφάσισαν ΟΙ ΙΔΙΟΙ να βρίσκονται μακριά από την αγάπη του Θεού και των συνανθρώπων τους), που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους αγγέλους του (ο Θεός για τους ανθρώπους ετοίμασε τη βασιλεία του, όχι κόλαση, ενώ η αιώνια καταδίκη είναι ΕΠΙΛΟΓΗ διαφόρων ανθρώπων).  

Γιατί πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω (εννοείται και πάλι την αναγκαία μόνο τροφή, όχι την πολυτελή),

Δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω,

Ήμουν ξένος και δεν με περιμαζέψατε,

Γυμνός και δεν με ντύσατε,

Άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε» (δεν θα κρίνει ο Θεός τους ανθρώπους επειδή δεν απάλλαξαν κάποιους από τη φυλακή, ή τη φτώχια τους, ή δεν κατέστησαν τους αρρώστους υγιείς, αλλά επειδή  δεν ενδιαφέρθηκαν και δεν έπραξαν κυρίως τα απαραίτητα για να βοηθήσουν).

Τότε θα του απαντήσουν και αυτοί: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή φυλακισμένο και δεν σε υπηρετήσαμε;» Και θα τους απαντήσει: «Σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά (αμαρτίες εκ παραλείψεως) για έναν από τους ασήμαντους, μικρούς κατά τον κόσμο (δεν αναφέρει εδώ τον παραπάνω χαρακτηρισμό ‘ελαχίστων αδελφών μου’, διότι οι φαύλοι, πονηροί και άδικοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να αισθανθούν την οικεία σχέση του Χριστού με τους πιστούς του), δεν τα κάνατε ούτε για μένα» (άγευστοι από έργα αγάπης, αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους σε ώρες δύσκολες και δραματικές για εκείνους, ένοχοι γιατί δεν έπραξαν το αγαθό).       

Κι αυτοί θα πάνε στην ΑΙΩΝΙΑ και ατελεύτητη (αυτό)τιμωρία-κόλαση (στην απουσία απολαυστικής κοινωνίας με την άκτιστη δόξα του Θεού, όπου θα βιώνουν μόνοι, εν τη αναστάσει, τις ανικανοποίητες επιθυμίες, τις τύψεις και ενοχές τους), ενώ οι δίκαιοι θα οδηγηθούν στην ΑΙΩΝΙΑ ζωή” (στο φως του Θεού και τη χαρισματική-αγιαστική σχέση μαζί του), αφού δεν έπρατταν το σωστό και καλό για να βραβευτούν, ούτε από φόβο τιμωρίας, αλλά μόνο από ανιδιοτελή αγάπη.

Ο Θεός δεν είναι λοιπόν τιμωρός, ούτε εκδικείται τον άνθρωπο. Το βλέπουμε άλλωστε θαυμάσια αυτό και στην παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα (ή Ασώτου υιού). Οι λανθασμένες επιλογές μας είναι που μας καταστρέφουν και μας στρέφουν εναντίον του Θεού ή των συνανθρώπων μας. Η εκτεθείσα παραβολή του Ευαγγελίου αφορά το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας, αν αυτή θέλει να επιβιώσει, και μάλιστα καθαρτικά και λυτρωτικά. Αφορά το ξύπνημα της συνειδήσεώς μας και τη σωστή σχέση με τους άλλους, γνωστούς, φίλους ή αγνώστους αδελφούς μας. Μας τονίζει πως η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης, ή η παράλειψή της, κρίνει αποφασιστικά τον καθένα για τώρα και για πάντα. Διότι και τα αδειανά ακόμη χέρια πολλών (όχι τα κακά, αλλά τα αμελήσαντα να ενεργήσουν καλώς), μπορεί να μην προξενούν ζημιά, αλλά δεν παύουν να είναι άδεια από τρυφερότητα, καλοσύνη, συμπόνια και αγάπη.

 

 

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

1.  «Κυριακοδρόμιο», εκδ. Άρτος Ζωής, Αθ. 2011.

2.  «Λόγος και ύπαρξη», Κων/νου Γρηγοριάδη, έκδ. β΄, τ. α΄, εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήνα.

3.  «Ορθόδοξα μηνύματα», Σταύρου Φωτίου, εκδ. Γρηγόρης, Αθ. 2000.

4. «Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», Νικολάου Νευράκη, Αθ. 1989.

5. «Θρησκευτικά Β΄ Γυμνασίου, Ο Ιησούς Χριστός και το έργο του», ΟΕΔΒ 2008

6. «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», Π.Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο Σωτήρ, 1989

 

Εικόνα: από hellas-orthodoxy.blogspot.com

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com 

Read more: http://www.egolpion.com/3D6DFA97.el.aspx#ixzz2xvKnEnke